Nazadni klub i predrasude

Već po ustaljenom običaju, Crnom Gorom u Srbiji se bave svi sem nacionalnih Crnogoraca u Srbiji, njihovih predstavnika u postojećim udruženjima. Razlog je očit: sa tri polurečenice mogu se pobiti sva podmetanja, poluistine i racionalno objasniti bilo koja tema o kojoj je reč.

Slika o Crnoj Gori u Srbiji se stiče na osnovu zlonamernih prikaza u srpskim medijima, medijima iz Crne Gore koji su otvoreni protivnici vlasti u Crnoj Gori, čak i politički suparnici u vidu vlasnika većine medija u Crnoj Gori, i pripadnika opozicionih partija, naročito onih nacionalno strukturisanih iz redova srpskog naroda u Crnoj Gori. Zanimljivo je da mnogi imaju skepsu prema određenim medijima u Srbiji kad pišu o bilo čemu osim o Crnoj Gori. Očito se radi o svesnom prihvatanju bilo kakve „argumentacije“ koja potkrepljuje unapred formiran stav.

U pomenutoj emisiji tema je bila protekli predsednički izbori u Crnoj Gori i procene sposobnosti „crnogorske“ opozicije da na krilima dobrog rezultata Miodraga Lekića izvrši smenu vlasti u Crnoj Gori. Tom temom su se bavili dva politička analitičara, od kojih je jedan vrlo involviran u sve izbore u Crnoj Gori, i mladi jurodiv iz ekstremne desničarske, nacionalističke srpske organizacije, zvane Napredni klub. Pitanje zašto se pozivaju ekstremni nacionalisti da se bave osetljivim temama međunacionalnih odnosa za mene ostaje potpuno nerazumljivo, osim ako se namerno ne želi dalje podgrejavanje ionako podgrejanih međunacionalnih odnosa Crnogoraca i Srba. U emisije je iznesena gomila neutemeljenih tvrdnji u odnosu na Crnu Goru, od kojih ću navesti vrlo mali deo.

Poznati srpski politički analitičar je iznio tvrdnju da u Crnoj Gori ne postoji pravna sigurnost i da je Crna Gora poznata po nepoštovanju prava, iznoseći je kao aksiom. Bez ijedne činjenice i relevantne potvrde iznesenog. Proteklog meseca predstavnici „crnogorske“ opozicije i opozicionih medija iz Crne Gore obilazili su mnoge međunarodne adrese sa sličnom pričom i prošli su kako su prošli. Crna Gora je pod konstantnim monitoringom međunarodnih organizacija pa je besmislen svaki pokušaj politizaranja i pokušaja iznošenja „svojih istina“. Zašto su za političke analitičare relevantni podaci „zainteresovanih strana“, a ne međunarodnih organizacija, pitanje je svih pitanja. Meni je odgovor sasvim jasan. U toj emisiji je iznesena neverovatna tvrdnja da je srpski jezik zabranjen, iako u potpunosti ima tretman svih ostalih jezika u Crnoj Gori. Srpski jezik u Crnoj Gori je u službenoj upotrebi poput hrvatskog, bošnjačkog, albanskog ili bilo kog drugog jezika. Znači li to da ako nije zvanični jezik u Crnoj Gori da je zabranjen?

Navođenje kursadžijske anegdote sa Malim Iđošem i uvođenjem crnogorskog jezika u službenu upotrebu u toj opštini je prava slika. U Crnoj Gori je srpski jezik u službenoj upotrebi na čitavoj teritoriji, a u Srbiji na teritoriji opštine Mali Iđoš. Prava slika objektivnosti. Crna Gora je građanska država, o upotrebi službenog jezika odlučuju građani Crne Gore većinski, a ne samo njeni „pravoslavni“ stanovnici (žalosna formulacija). Srpskoj javnosti je, recimo, potpuno nepoznata činjenica da je u Crnoj Gori izdato preko 40.000 ličnih dokumenata na ćiriličnom pismu, na sopstveni zahtev. Tvrdnje o diskriminaciji Srba prilikom zapošljavanja ubedljivo je opovrgao politički analitičar Miloš Bešić. Recimo, svi u Crnoj Gori znaju da su u opštinskim organima gde je opozicija na vlasti, uglavnom zaposleni pripadnici srpske nacionalnosti. Razlog tome nije diskriminacija, već partijsko zapošljavanje.

Nažalost, u Crnoj Gori, građanski uređenoj, opozicione partije su nacionalno organizovane. I tu treba tražiti uzroke njihovog konstantnog gubitka izbora, a ne u bilo kakvim proizvoljnostima kojima obiluje srpsko javno mnjenje. Vrlo je čudno da nešto što je jasno svakom građaninu Crne Gore nije pomenuto ni jednom rečju u emisiji. Naime, Filip Vujanović ne stoji najbolje u crnogorskom biračkom telu zbog niza svojih postupaka. Sa druge strane, Miodrag Lekić je prihvatljiv za mnoge Crnogorce. Njegov hendikep kod Crnogoraca jeste što iza njegovih leđa stoje štovaoci Pavla Đurišića, četničkog komandanta odlikovanog gvozdenim, Hitlerovim krstom, zatim jedan vrlo sporan medijski magnat, Medojević, dobro poznat po „istinama“ gledaocima B92 i svom kolumnističkom angažmanu u novinama Zemunskog klana, i mnogi, mnogi drugi, koje Crnogorci ne doživljavaju kao dobronamerne.

Rezultat izbora nije i ne može biti slika političkih odnosa u Crnoj Gori. Odnos glasova koje su osvojili Vujanović i Lekić sve je samo ne odnos političkih snaga u Crnoj Gori, naročito imajući u vidu odnos SDP, koalicionog partnera DPS-a, prema kandidaturi Filipa Vujanovića i izjavu Ranka Krivokapića, lidera SDP-a, uoči izbora (da izbor Miodraga Lekića neće destabilizovati političku situaciju u Crnoj Gori). Svaka objektivna analiza pokazaće da Srbi u Crnoj Gori uživaju mnogo veća prava nego bilo koja manjina u Srbiji. Počev od sopstvenog televizijskog kanala pa nadalje. Upoređivati crnogorsku nacionalnu manjinu u Srbiji sa njihovih položajem tek je na nivou vica.