Dan pobede

Pre šezdeset devet godina kapitulirao je Treći rajh, teška industrija smrti koja je ubijanje miliona nevinih ljudi i dece navestila i realizovala kao ispravljanje prirodne ili Božje greške. Dan pobede, dokaz je da ljudi mogu da se požrtvovano udruže u ime oslobođenja, protiv organizovanog zla, i da ga savladaju, te da je sloboda smisao života ličnosti i zajednica.

U Srbiji, za čije su oslobođenje od nacističkog okupatora i njegovih ovdašnjih slugu i sluškinja, mnogobrojni oslobodioci i osloboditeljke, u okviru antifašističke borbe jugoslovenskih naroda, pod vođstvom maršala Tita – nota bene, u najvećem gerilskom otporu tadašnje Evrope! – dali živote, Dan pobede se i ove godine, kao i tolikih prethodnih, slavi kao pod prinudom, nevoljno i na jedvite jade. Nacija se stidi svoje najveće slave!

Nacija (ovo je politička, ne etnička kategorija), koja se stidi onoga čime ima da se ponosi, a ponosi se onim što je sramno, neumitno propada. Jer, ne propada se, kako to govore vajni nacionalisti, zbog negativnog odnosa nataliteta i mortaliteta, nego zbog negativnog odnosa laži i istine, nemorala i morala u javnosti.

Dok političari nevoljno polažu vence pred spomenikom Oslobodilaca Beograda, građani i građanke mogu da se, u Istorijskom muzeju Srbije, obaveste o razlozima za ovaj pervertovani odnos ponosa i srama: izložba „U ime naroda – politička represija u Srbiji 1944 – 1953“, krivotvori i obim te represije i njenu bit, svrstavajući u isti koš, kako sam o tome već pisao (vidi moj tekst „Jedna bezumna izložba“, 26-27. april), notorne saradnike okupatora, domaće ideologe nacizma, četnike i nevine žrtve. Na ovakav, besraman i bezuman način, ponižene su upravo nevine žrtve režima Josipa Broza, koji jeste bio i represivan.

Na ovoj izložbi, eksponirani okovi, kojima su navodno okivani sužnji takozvanog komunističkog režima, zapravo su okovi kojima su okivani komunisti između dva rata u kazamatima monarhije (sic!). U odeljku „Goli otok“, (o kojem ja, u više navrata, pišem kao o zastrašujućem poglavlju jugoslovenskog socijalizma – njegovom minotaurskom lavirintu), kao dokazni materijal, podmetnuta je fotografija iz nacističkog logora smrti (sic!).

Posle ovakvih falsifikata, nema te civilizovane zemlje u kojoj ova izložba ne bi bila zatvorena, niti naučnih udruženja koja u njoj ne bi reagovala. Kod nas, najpozvaniji o tome ćute, a to ćutanje gromoglasno zbori. Muk jedne Latinke Perović i jedne Dubravke Stojanović nad ovom podmetačinom, koja ima fatalne obrazovne posledice, para mi uši i zabrinjava me. Nijedno stručno udruženje, nijedna nevladina organizacija, čak ni Savez jevrejskih opština Srbije, niti Jevrejska opština Beograda, nisu protestovali. Nemojmo se stoga čuditi što ovako ubrzano srljamo u propast i tamu!

Kad oni kojima je ovakav cinizam neznanja i falsifikovanja predmet kritičkog interesovanja, o tome ne kažu ništa, onda govore ignorantski kočoperi kojima je to u interesu, a interes im je na uštrb činjenica, istine i morala.

Na tekst „Jedna bezumna izložba“, reagovali su kratkim napisima poznati kompozitor i dirigent Vojislav Simić i (ne)izvesni Zoran M. Cvijić. Ovaj drugi optužuje me za antisemitizam zbog citiranog vica velikog dramskog pisca Georga Taborija, Jevrejina kojem je, kako sam napisao, čitava familija u Aušvicu pretvorena u dim. „U iole civilizovanoj državi poput Nemačke, Francuske, Holandije“, veli Z.M.C., autor bi bio strogo kažnjen. Dakle, treba kazniti Taborija i onog koji ga citira, ali ne i autora izložbe na kojoj je fotografija što svedoči o monstruoznosti Holokausta, podmetnuta kao fotografija snimljena na Golom otoku (sic!). Glupost i bezobrazluk, neznanje i nabusitost, idu ruku pod ruku.

Vojislav Simić zamera mi što sam naveo da je Svetislav Stefanović osuđen i likvidiran jer je bio nemačko-Nedićev komesar Srpske književne zadruge i ideolog fašizma. Istina je, kaže on, da je ubijen „zato što je kao član nemačke komisije lekara, patologa i sudske medicine, potpisao zapisnik u kome se decidirano tvrdi da je ubistvo 4.000 poljskih oficira izvršio Sovjetski Savez, odnosno NKVD“. Prvo, Simić ne shvata da kad piše: „član nemačke komisije lekara“, u stvari, kaže: član komisije lekara Hitlerove Nemačke koja je okupirala i Jugoslaviju. Drugo, kompozitor sebi ne postavlja pitanje: ko je S. Stefanović u okupiranoj Srbiji?

O tome ko je i šta je on, i pre i za vreme okupacije, svedoče brojni njegovi tekstovi. Oni ga nepobitno deklarišu kao ideologa fašizma i nacizma, kao ideologa („nordijskog“, ali i „dinarskog“) rasizma, kao antidemokratu i antisemitu. Za okupacije, on je nemačko-nedićevski komesar u Srpskoj književnoj zadruzi i savetnik Velibora Jonića – sekretara Ljotićevog „Zbora“, ministra prosvete u Nedićevoj vladi i autora sramnog Apela srpskom narodu.

Tri meseca po okupaciji, u tekstu „Zapis letopisca na Vidovdan 1941“, Stefanović piše da je srpski narod „stao rame uz rame sa borcima novog evropskog poretka“. Eto sa kim, rame uz rame, staju danas ignorantski kočoperi i njihovi ideolozi koji se stide svetosti antifašističke pobede.