Snaga animizma

Nisam se, međutim, mnogo obazirao na Jaruginu narogušenost, iako priznajem da mi nije bilo lako oko srca, ne treba potceniti snagu animizma, pa sam nastavio da nepropisno razmišljam, ovoga puta o „zlatnom dobu srpske demokratije“, dakle o periodu između 1903. i 1914. Početkom veka ondašnji kralj, Aleksandar Obrenović, beše pao u nemilost tajne organizacije Ujedinjenje ili smrt, poznatije pod pseudonimom Crna ruka, koja je na jednom od javnih sastanaka tajnog društva u kafani „Zlatna moruna“ donela odluku da se postojeći kralj ubije i da se na upražnjeni presto dovede neko drugi. Proliveno je, pomislih potom, čitavo more mastila i straćene su tone i tone hartije na pokušaje da se istraži politička pozadina kraljeubistva; po srpskoj se takozvanoj javnosti još uvek povlače teze da je kralj Aleksandar ubijen zato što je bio austrofil, zato što je ubistvo naredio ruski ambasador (što nije nemoguće) i – konačno – zato što se kralj oženio raspuštenicom na lošem glasu, pa su bigotni oficiri pohitali da krvlju speru ljagu sa mita o patrijarhalnosti srpskog naroda, kažem mita o patrijarhalnosti, jer je o stvarnom stanju te patrijarhalnosti upečatljivo lično svedočanstvo ostavio Nikola Krstić, ugledni pravnik i visoki državni činovnik, prononsirani erotoman, jedan od pionira pedofilije u Srba, koji je u svom dnevniku potanko opisao kako je guzio ženu pronalazača omorike, Josifa Pančića, naslonjenu na prozor, dok je dama sve vreme čavrljala sa suprugom koji je u bašti, dva-tri metra udaljen od ljubavnog para, nešto petljao oko cveća.