Idiličnost i dramatičnost

Publika je frenetičnim aplauzom pozdravila elitni orkestar koji traži sebi ravna u istoriji celokupne muzičke istorije. On je sa svojim šefom-dirigentom Ser Sajmonom Retlom u viševečernjem ciklusu kao klasični koncertantni repertoar izveo sve četiri simfonije dvojice gorostasa nemačke romantike. Izvođenje svih simfonija je izazvalo posebno interesovanje muzičke javnosti, budući da je Šumanova četvrta simfonija bila izvedena u svojoj praverziji iz 1841. koja je retko izvođena, a koju, u odnosu na docniju etabliranu varijantu, odlikuje „lakoća, ljupkost i lepota“.

Retl diriguje Berlinskim filharmoničarima sa reskim akcentima, forsirajući tempo i intenzitet alternirajući ih sa suptilnom, ekstremnom nijansiranošću. Idiličnost i dramatičnost se u njegovom dirigovanju slivaju u nepojamni sklad i jedinstvo. Boja tona ovog orkestra je bila i ostala unikatna, odnosno sublimni izraz istorijskog kultivisanja pod kontinuiranim nadzorom najboljih dirigenata svih vremena – Hans fon Bilov, Artur Nikiš, Vilhelm Furtvengler, Herbert fon Karajan, Ser Sajmon Retl. Ovo izvođenje je bilo u svojoj ritmičkoj i melodijskoj savršenosti kruna pred kojom se sa ozarenjem pozdravljaju i proslavljaju legendarni muzičari ovog orkestra koji je neka vrsta najpreciznijeg instrumenta volšebnog raspona i magijske snage. Potpisnik nije za svoga višedecenijskog slušanja Šumana i Bramsa doživeo takav uzlet i takvu nadahnutost u izvođenju kao u završnom koncertu ovog ciklusa.