Spajanje zamišljenog i realnog (prostora)

Fontana radi i slike i skulpture i mešajući ova dva medija ne opterećuje se školama i pravcima. Očaran prostorom po završetku Drugog svetskog rata okuplja filozofe, pisce i umetnike za potpis spacijalističkog manifesta koji je nastavak figuracije. Istražuje nove tehnike i prevazilazi discipline. Spacijalizam (lat. spatium) je pravac u umetnosti nastao iz potrebe da se dođe do nove definicije prostora. Fontana ga je nazvao „Movimijento spacijale“ (prostorni pokret) i kombinacija je ideja dadaizma, tasizma i konkretne umetnosti. Smatra se pionirom umetnosti instalacije. „Prostorni koncepti“ su njegovo najslavnije delo i spadaju u trilogiju „Pukotine“, „Rupe“ i „Kugle“, neprevaziđeni je keramičar, silovitog i baroknog stila, zavodljivost i erotika u delu „čitamo“ uvek preko metafora… Radi na projektu bronzanih vrata za katedralu Duomo u Milanu: anđeli, sveci arhiepiskopi u visokom reljefu.

Definicija koja je generalno raširena o njegovom delu je „slikar koji seče svoja platna“. Što najzad i čini njegovo slikarstvo jedinstvenim kada postane prekriveno rupama (apokaliptična serija „Kraj Boga“) koja sugeriše nestanak oslikane površine, izjednačuje puno i prazno, i čini jednu osmozu ka beskraju. Platna prekrivena peskom ili posuta šljokicama, mineralna i lunarna… Za sve koji tvrde da vide kraj perspektive u slikarstvu sa pojavom apstrakcije, Fontana odgovara stvarajući „prostorne senzacije“. To su vrtoglava platna kao što zamišljamo galaksiju i njen beskraj čije pukotine, hrapavost i posekotine bude radoznalost. Problem je što je muzej moderne umetnosti grada Pariza izabrao (još jednom) retrospektivu koja iscrpljuje i tu gde je umetnost slobodna i spontana prikazuje je u svoj institucijskoj težini. Fontana slika dok u isto vreme crta nage žene, realizuje skulpture i započinje arhitektonske projekte i sve to ne liči na ovu hronološku liniju postavke koju je zamislila jedna birokratska glava. Izabravši kvantitet komesari izložbe su sakupili previše dela (paket skulptura bez naročite važnosti za razumevanje umetnika) umesto da podvuku upečatljivost, neopisivost i oštrinu ovog Italijana rođenog u Argentini, sa individualnim pristupom koji je po svom statusu bio vrlo blizak modernistima, ali nije preuzeo njihovu univerzalnu estetiku već kritički provocirao status dela (slike).