Žena koja (ne) plače

Zanimao me je njen odnos sa velikim slikarom, ali ponajviše njen umetnički rad jer je poznato da je ona prva u svetu napravila foto-reportažu, a bila je to ni manje ni više nego reportaža o nastanku čuvene Pikasove Gernike. Interesovao me je njen život, ne samo u periodu dok je bila sa Pikasom, već pre i posle toga, naročito njen boravak u Veneciji nakon kojeg se potpuno povukla iz javnog života – objasnila je Soe Vadles na promociji knjige „Žena koja plače“, u klubu Tribina mladih novosadskog Kulturnog centra. Valdes je naglasila da ova knjiga nije biografija najbolje fotografkinje 30-ih godina prošlog veka, već roman inspirisan njenim životom, dakle „književnost koja je, kao što znate, laž koja priča istinu“, citirala je autorka meksičkog pisca Huana Rulfa.

Soe Valdes (1959) je proteklih dana boravila u Srbiji gde je u Beogradu, Pančevu, Kragujevcu, Kraljevu i Novom Sadu promovisala roman „Žena koja plače“ u izdanju Lagune, a za koji je prošle godine dobila prestižnu nagradu Asorin u Španiji.

– Ova nagrada je veoma značajna jer je prošle godine za taj konkurs pristiglo ukupno 97 romana u rukopisu, a pisci su anonimno učestvovali na njemu. Nagrađena je upravo Soe Valdes, a nakon objavljivanja ovog romana u Španiji, srpski prevod je i prvi u svetu. Francusko izdanje se očekuje tek ove jeseni – kaže za Danas Bojana Kovačević Petrović, koja je bila zadužena za prevod ove knjige.

Soe Valdes bila je gost Kulturnog centra Novog Sada i prošle godine na Međunarodnom festivalu proznog stvaralaštva Prosefest, kada je promovisala svoj roman „Ambasadorova kći“ u izdanju KCNS (edicija Prosefest), a vest o nagradi Asorin stigla je upravo za vreme njenih susreta sa srednjoškolcima novosadskih gimnazija.

Sada su Novosađani imali priliku da se po drugi put susretnu sa Soe Valdes, koja već 20 godina živi u egzilu u Francuskoj. Iako je roman zasnovan na desetogodišnjoj vezi koju je glavna junakinja imala sa Pikasom, i na načinu na koji se predala toj ljubavi, autorka je publici objasnila da roman treba da se čita sa istim žarom s kojim posmatramo seriju Pikasovih portreta Dore Mar.

– Pikaso nije bio jedini koji je slikao Doru Mar. To je činio i Man Rej, i na osnovu te fotografije, Pikaso se zaljubio u nju. To je bio sasvim poseban svet, koji je živeo u jednoj specifičnoj, teškoj epohi, jer je tada počinjao španski građanski rat. Želela sam da kroz jedno kružno ogledalo prikažem epohu 30-ih godina u kojoj je Dora Mar živela svoju mladost, i preslikam ga na svoj život. Prikazala sam i kakva je Kuba danas, rekla je Valdes, dodavši da ova knjiga sadrži i autobiografske detalje iz njenog života.

Četrdeset godina nakon smrti genija iz Malage, Soe Valdes proniče u dušu žene koja je bila spremna na sve zarad ljubavi, i daruje nam pronicljiv i uzbudljiv roman o strasti koja nema granice. Između prizora Kastrove Kube i pariškog egzila, Soe do tančina opisuje veličanstvene nadrealističke fotografije Dore Mar i slikovito predočava vrline i mane jednog od najvećih genija svih vremena, Pabla Pikasa.