Moja je mater bila Hrvatica, iz najustaškijeg dela (ne samo) Hercegovine, radikalna katolkinja i praktična vernica, gotovo nepismena seljančica, a prvi put je videla sveta kad je kao partizanska kurirka odnela poštu u susednu partizansku jedinicu i tu srela mog oca, mladića iz popovske kuće, svršenog gimnazijalca i zamalo studenta, predratnog skojevca i ratnog komuniste, partizanskog oficira, dvostrukog begunca iz zarobljeništva, vozača prvog tenka iz sovjetske pomoći, kasnije instruktora na vojnoj akademiji… U našu kuću su do pre desetak godina dolazili njihovi prijatelji i drugovi iz čitave Jugoslavije, većinom partizanski borci!
Marinka Arneri je dubrovačka Italijanka, koja je 1941. godine, umesto na studije medicine u Padovi, otišla u partizane: „Ne dam naš Dubrovnik Italijanima!“ Marinka je bila jedini oficir JNA u kojega sam bio zaljubljen, i to sam joj javno rekao početkom 90-ih!
Prijatelj mog prijatelja Branislav Krstić, Sarajlija sa adresom u Beogradu, borac u stroju Prve proleterske brigade u Rudom 21. decembra 1941. i Kočin prijatelj, poznati arhitekta i autor sjajne monografije o jugoslovenskoj kulturnoj baštini, onomad je telefonom seirio: „Čist horor, četnički vojvoda će u stavu mirno stajati pored zastave moje Prve prolerske brigade! Gde je Koča da to vidi!“
Narodno pozorište u Beogradu je 19. oktobra 1944. (konačno) oslobodio Bataljon „Garibaldi“, etnički čista italijanska partizanska jedinica! Kad su videli instrumente, kostime i kulise, Italijani su uz zvuke metaka i granata odigrali „Karmen“ i nije bilo boga da ih istera iz pozorišta dok nisu završili operu. Među njima je bio i Fabijan, najbolji ratni drug mog oca!
eđu oslobodiocima Beograda je bio, i tu ostao zauvek, Milan Gajić, član prvog radničkog saveta na ovim prostorima, formiranog krajem avgusta i početkom septembra 1941. godine u Topionici antimona u Krupnju.
Ogromna većina mojih prijatelja su partizanska (i komunistička) deca iz cele Jugoslavije, od Sežane do Đevđelije i od Subotice do Dragaša! Ja i danas na levom reveru partizanske košulje nosim crvenu petokraku sa srpom i čekićem!
Gospodo iz SUBNOR-a Srbije i, posebno, generale Rašeta, pukovniče Radakoviću i pukovniče Žigiću, vi ste – učestvovanjem u 'službenom programu' obeležavanja 70-godišnjice oslobađanja Beograda u Drugom svetskom ratu, sasluživanjem onima koji će do juče (a od sutra opet) partizane nazivati okupatorima, divljacima, šumcima, komunističkim zločincima… i, takođe, slušanjem sramotnog govora predsednika republike Srbije na paradi i govorancija drugih zvaničnika (Malog, Vulina, Stefanovića…) bez protesta (zvocanja ili gunđanja) – uvredili moju mater i moga oca, uvredili ste i njihove prijatelje! Uvredili ste i moju ljubav Marinku Arneri, i prijateljevog prijatelja Branu Krstića, i očevog najboljeg ratnog druga Fabijana, i prvog samoupravljača Milana Gajića, i sve moje prijatelje!
Uvredili ste i izdali svoje ratne drugove, izdali ste i partizansku borbu, njene zastave i simbole, izdali ste svog vrhovnog komandanta Josipa Broza Tita! Izdali ste i svoj narod, izdali ste i Jugoslaviju!
Najzad, generale Rašeta i pukovniče Žigiću, zdušnim ušestvovanjem u Miloševićevom pohodu po Jugoslaviji i dan-današnjim opravdavanjem tog pohoda kao odbranom Srpstva, srušili ste „uz ne malu pomoć prijatelja“ i Jugoslaviju!
Tražim vaše izvinjenje, još nije kasno!
Tražim i vaše demisioniranje iz javnog života!
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
