Vupertal (1): Viseći brzi prevoz

Celu strukturu nose džinovski stubovi ukopani duž obala uskog vodenog toka. Točkovi tramvaja, sastavljenih od dva spojena vagona, nalaze se na krovu kola obojenih u narandžasto i plavo. To je jedan pravi viseći metro koji se kreće, umesto po unutrašnjosti podzemlja, visoko iznad ulica i mostova brzinom od 50 do 60 km na sat. Schwebebahn deluje kao da je izdvojen od ostatka Vupertala, ali u isto vreme predstavlja kičmu grada, glavni i najbrži način prevoza. Celo naselje prostire se nekih 13 km duž obala Vupera a Schwebebahn prati vijugavi tok reke povezujući dve glavne gradske četvrti koje su do sredine XIX veka bile dva posebna gradića, Elberfeld i Barmen. Tokom poslednjih trideset godina Vupertal je zadesio veliki talas imigranata koji je promenio karakter grada: u Elberfeldu žive pre svega Turci, dok Barmen nastanjuju Bosanci, Srbi i Hrvati. Vrtići i škole su etnički mešoviti a nastavnici su usvojili didaktičke metode koje olakšavaju prilagođavanje dece koja su nedavno stigla u Nemačku, sa posebnom pažnjom na očuvanju kulturnih specifičnosti svakog deteta. Kao i u ostatku zemlje, u Vupertalu imigranti druge generacije, naročito Italijani i Španci, sada su potpuno integrisani u društveno tkivo grada.

Barmen je moderan kvart, obnovljen nakon savezničkog bombardovanja u Drugom svetskom ratu i čine ga zgrade od dva ili tri sprata sa velikim svetlarnicima i bujnim biljkama na prozorima. Nasuprot tome, kuće i zgrade Elberfelda su starije, elegantnije, izgrađene u stilu art nuvoa krajem XIX i početkom XX veka i čini se kao da se uspinju prema vrhovima brda koja okružuju Vuper; međutim, već na sredini brda, ustupaju prostor malim porodičnim kućama čija se belina gubi među golim granama drveća. U blizini male železničke stanice Wuppertal-Unterbarmen, koju potresaju brzi vozovi u prolazu podižući ka nebu papiriće i listove novina sa perona na kojima se zaustavljaju samo lokalni vozovi, nalazi se Park skulptura Valdfriden. Da bi se do njega stiglo, treba pratiti pustu ulicu punu vila, raskošnih bašta i belih zgrada, razdvojenih praznim mestima određenim za parking na kojima vetar kovitla u žestokim naletima koji uvlače u nervozni vrtlog lišće boje rđe, prašinu i zemlju. Iza parkinga se vide brda i dolina kroz koju prolazi metalna konstrukcija visećeg tramvaja koja, posmatrana odavde, podseća na dugačkog izuvijanog gmizavca iz mašte. Između kuća se uzdižu stari dimnjaci od crvene cigle – danas usamljeni objekti-svedoci industrijske prošlosti Vupertala koji su preživeli brojne regulatorne planove zahvaljujući kojima je izgled grada izmenjen u poslednjih 100 godina.