Bajlonijeva pivara: Fabrika nikla na groblju slonova

Pivara je dobila naziv po svom vlasniku Čehu Ignjatu Bajloniju, koji je iz Češke došao u Beograd 1855. godine sa ženom i četiri sina. Zanimljivo je da je ovaj zanatlija nameravao da ode u Ameriku kako bi se obogatio, ali je na poziv svog zeta iz Srbije, koji je za kratak vremenski period stekao znatan imetak, ipak došao ovde. Naime, zet mu je u pismu poručio: „Dolazi, nema bolje Amerike od Srbije“. Bajloni ga je poslušao i već 1858. godine otvorio je u gradu kafanu, koja je nazvana Bajlonijeva kafana, a među građanima bila je poznata i kao pivnica.

Godine 1880. Bajloni kupuje malu ručnu pivaru, na čijem mestu gradi veliku pivaru koju je opremio najmodernijim mašinama. Postavljeni su uređaji u kojima se pivo kuvalo na pari, ugrađene su betonske cisterne za hlađenje piva, prošireni su podrumi, a uvedena je i mehanička obrada umesto ručnog prevrtanja ječma. Već u prvih nekoliko godina rada, u pivari je uvedena i prva parna mašina, a ovo mesto je, isto tako, i među prvima u gradu koristilo električnu energiju Beogradske električne centrale. Uz pivaru je 1892. godine izgrađena i gostionica pod nazivom „Kod male pivare“, koja je kasnije postala poznata kao „Skadarlija“. Iste godine počela je i izgradnja nove Bajlonijeve pivare. Prilikom iskopavanja temelja za novu zgradu pronađeno je oko deset slonovih zuba, kao i čovekova lobanja. Naučnici su utvrdili da je u pitanju lobanja lovca iz starijeg kamenog doba, kojeg su simbolično nazvali „prvi Beograđanin“.

Za kvalitet svojih proizvoda Bajlonijeva pivara dobila je razna priznanja tokom poslednje decenije 19. veka. Na svetskim izložbama u Parizu i Anversu pivara je bila dobitnik nekoliko zlatnih i srebrnih medalja. Početkom 20. veka ova pivara je povećala svoju proizvodnju, tako da je iz nje „izlazilo“ najviše piva u zemlji. Smatra se da je 1903. godine pivara proizvodila oko 28 hiljada svetlog piva „Prvenac“ i „Plzen“, kao i tamnog „Prvenac“ i „Salvator“. Interesantan podatak je i to da je u ovoj pivari, u periodu od 1906. do 1913. godine, kao državni kontrolor državne trošarine radio i pisac Bora Stanković.

U toku balkanskih ratova proizvodnja u pivari se znatno smanjila, dok je za vreme Prvog svetskog rata rad bio potpuno obustavljen. Period nakon rata bio je posvećen obnovi proizvodnje i bilo je potrebno dosta godina da bi se ponovo iskoristili postojeći kapaciteti. Međutim, po završetku Drugog svetskog rata Bajlonijeva pivara se nacionalizovala pod nazivom „Beograd“.