Naslovi za romantičare koji žele da saznaju više o Beogradu

tu je „Vodič kroz ljubavnu istoriju Beograda“ Nenada Novaka Stefanovića, za ne koje više privlači ljubav prema samom gradu i to u modernom trenutku i njegovim svakodnevnim obrisima, tu je „Beograd je ljubav“ Ane Atanasković, dok oni koji žele ozbiljnije da se udube u istoriju svakog kamena i razumeju društvene procese koji su oblikovali grad treba da uzmu u ruke knjigu „Kaldrma i asfalt“, poznate istoričarke Dubravke Stojanović.

„Vodič kroz ljubavnu istoriju Beograda“ je delo koje sadrži nesvakidašnju istoriju Beograda sagledanu kroz ključaonice slavnih ljubavi. Neke od zgrada koje su pomenute u knjizi ostale su nepromenjene. Glavni junak ovog romana je Beograd. Kao takav on je tumbav grad koji je u ovoj knjizi opisan kao neko ko ima sve karakteristike ličnosti. Kroz istoriju, grad se uništavao, dograđivao, još uvek su ostale ruševine od bombardovanja. Emocija i duša su ono što će uvek ostati duh grada bez obzira na to koliko se on menjao i modernizovao.

Starosno doba nije bitno za čitanje ovog izdanja Lagune, kao ni to kakvu literaturu inače volite i koja su Vam interesovanja. Radi se o zbici raznolikih ljubavnih priča čuvenih stanovnika Beograda, a po principu: jedna kuća – jedna ljubavna priča. Vodeći se time, Stefanović je ispričao četrdesetak priča o slavnim beogradskim ljubavima i njihovim adresama. Sama činjenica da sve te kuće znate, prolazite pored njih svakodnevno; i da svaki akter ove knjige ima svoje mesto u istoriji Srbije, čini knjigu dodatno bliskom i poznatom. Međutim, većinu tih priča o ljubavi, strasti, prevari, incestu, tragediji nećete naći u istorijskim udžbenicima, jer su te tajne bile duboko sakrivrene, sve do sada.

Intrigantno je da sve adrese opisanih kuća i danas postoje, tako da je čitanje ove knjige istovremeno i poziv u šetnju kroz dva poslednja veka naše novije istorije, od kneza Miloša do današnjih dana, od Ite Rine do Jelene Dimitrijević, Branka Ćopića, Riste i Bete Vukanović, Vaska Pope… Čitajući je postajemo deo avanture u kojoj pratimo kako grad raste sa svojim zdanjima i ljubavnim uzbudljivim i jedinstvenim pričama.

Pre početka svake priče naslikana je arhitektura o istoj. Pisac nas navodi da prepoznamo zgradu, a knjiga je satkana i od informacija o tome kako je i zašto izgrađena, šta se nekada i šta se to danas nalazi na istoj adresi. Dakle, sve to vas samouvodi u priču koju ona čuva u svoja četiri zida. LJudi o kojima smo učili su obični smrtnici, koji su imali svoje slabosti, kao i svi mi. Zaintrigiraću vas samo nekim delovima iz knjige.

Jednu drugačiju, a veoma intenzivnu, vrstu ljubavi, opisuje Ana Atanasković u svom romanu „Beograd je ljubav“. Ona govori o ljubavi prema samom gradu, detaljno i u potpuno novom svetlu, opisujući neke od njegovih, naizgled običnih, svakodnevnih lokaliteta. Posle čitanja ove knjige, neki su za autorku rekli da je ženski Momo Kapor, verovatno zbog reportažnog, skoro pa novinarskog oka i pristupa kojim opisuje u donosi događaje, jasno kreirajući ambijent koji prikazuje ljubav prema svim osobenostima prestonice. Čitalac može neposredno da oseti i doživi reči autorke, kao da su scene pred njim, usput upoznajući neke toponime poznate samo onima koji su Beograd detaljno, godinama istraživali, uz objašnjenja njihove prošlosti. Autorka pokazuje kako u prestonici postoji kutak za svakoga, a svaki kutak nudi drugačiju vrstu utehe, topline, mira i ljubavi za njegove žitelje.

Epizodne uloge ljudi koji se pojavljuju u knjizi, svedoče o tome da je samo ljubav prema gradu trajna, pouzdana, da vas grad i njegov duh neće izneveriti. Uz objašnjenja kako se voziti u beogradskom tramvaju, kako se nositi sa emocijama na dolaznim i odlaznim peronima, koje su osobenosti Senjaka i zašto je Hajat tako ekskulzivan, autorka prikazuje i pozadinu, istoriju rezidencijalnih, na prvi pogled možda i nezanimljivih naselja, kao što su Voždovac ili Banovo Brdo. Uz pregršt vrlo osobenih emocija i priča sa beogradskih ulica, ona iz prespektive ličnih doživljaja, kao što je Ćopićeva tura, podseća na događaje i ljude koji su kreirali današnju sliku grada.

Kako je nastala panorama Beograda – od gradnje svake kocke kaldrme, i svih slojeva asfalta, do društvenog tkiva grada, najbolje prikazuje istoričarka Dubravka Stojanović. NJena knjiga „Kaldrma i asfalt“ je precizna istorijska analiza „evropeizacije i urbanizacije“ prestonice, kako i sam podnaslov upućuje, i to u periodu od 1890. do 1914. godine. Ovo delo namenjeno je čitaocima koji zaista žele da upoznaju istorijske činjenice na kojima je izgrađen moderni Beograd, u širem društvenom kontekstu, uz političku, klasnu, ekonomsku sliku tog vremena. Istorija na stranicama ove knjige oživljava prikazujući situacije, probleme i rasprave o životu grada i njegovih stanovnika koje i dan-danas traju.

O tome kako je svaka vlast menjala grad i kurs njegovog razvoja, kako se stvarao urbanistički haos, kako se narušavaju i menjaju obrisi grada, ali i poznatim gradskim kafanama, najbolje svedoče brojne reference i korišćena litaratura za ovaj roman. Moglo bi se reći da je on napisan preciznošću doktorske disretacije ali sa čitljivošću i opisima koji ga čine primaljivim za svakog zaljubljenika u Beograd.

„Strast nečiste krvi“ u Skupštini grada

Onaj ko pročita „Vodič kroz ljubavnu istoriju Beograda“ saznaće da je Miloš Obrenović podigao konak kneginji LJubici, iz straha od svoje supruge, a ne iz ljubavi – jer je kneginja LJubica ubila jednu njegovu ljubavnicu i pokušala da ubije drugu.Čitalac ove knjige oktirće ida su, u nekadašnjoj Ulici maršala Tita, sada Kralja Milana 23, u istoj zgradi živeli savremenici Branko Ćopić i Desanka Maksimović. Branko je bio na četvrtom, a Desanka odmah iznad njega, na petom spratu. U knjizi je i priča iz današnje zgrade Skupštine grada, koja nosi naslov „Strast nečiste krvi“ i govori o vezi kralja Milana i kraljice Natalije. Čitajući ovu knjigu šetnja gradom više nije obično pešačenje već je to putovanje kroz „tajnu“ istoriju Srbije, a neke građevine tek sada primetite i počinjete da ih gledate kroz drugu vizuru.