Igor Mandić Promovišući „dnevničke pabirke“ Sebi pod kožu Igor Mandić je ovih dana ponovo kao gost Beograda na sebe skrenuo pažnju koja se u određenim krugovima – književnim, onim koji se nisu izjašnjavali o planu – veća no što ju je dobio Marti Ahtisari.
Sebi pod kožu jedna od najprodavanijih knjiga i u poslednje vreme u Hrvatskoj delo u kome se, kako navodi autor „ne štedeći ni sebe ni druge“ prvi put razotkrio, ne prećutavši ni okolnosti pod kojima je došlo do najveće tragedije u njegovu životu – smrti jedine kćerke Ade Mandić-Beier .
Igor Mandić Promovišući „dnevničke pabirke“ Sebi pod kožu Igor Mandić je ovih dana ponovo kao gost Beograda na sebe skrenuo pažnju koja se u određenim krugovima – književnim, onim koji se nisu izjašnjavali o planu – veća no što ju je dobio Marti Ahtisari.
Sebi pod kožu jedna od najprodavanijih knjiga i u poslednje vreme u Hrvatskoj delo u kome se, kako navodi autor „ne štedeći ni sebe ni druge“ prvi put razotkrio, ne prećutavši ni okolnosti pod kojima je došlo do najveće tragedije u njegovu životu – smrti jedine kćerke Ade Mandić-Beier .
Mandić, književnik i novinar, rođen je 20. novembra 1939. u Šibeniku. Otac mu je u Šibeniku bio vlasnik knjižare i papirnice i u rodnom gradu Igor Mandić polazi prve razrede osnovne škole. Nakon nacionalizacije knjižare porodica se preselila u Split, gde je završio osnovnu školu i klasičnu gimnaziju. U Zagrebu je završio komparativnu književnost na Filozofskom fakultetu.
Od 1966. bio je zaposlen u Vjesniku, kao kritičar u dnevnim novinama, kao kolumnist Vjesnika u srijedu te interni recenzent, urednik i autor tekstova u pojedinim Vjesnikovim izdanjima. Od 1993. do 1995. pisao je kulturološke komentare za Slobodnu Dalmaciju, a 1997. je prešao u slobodne umetnike. Bio je glavni urednik Vjesnika (2000). Pisao je eseje o elektronskim medijima, medijskoj kulturi, svakidašnjem životu, savremenoj književnosti, krimićima, kulinarstvu, ekstazama, mamurlucima, pornografiji, feminizmu…
Član je Društva hrvatskih književnika od 1965, Hrvatskog novinarskog društva od 1970, a Hrvatskoga PEN centra od 1975. Dugogodišnji je saradnik mnogih radio i televizijskih stanica. Dobitnik nagrade Hrvatskog novinarskog društva za životno delo 2005.
Objavio dvadesetak naslova među kojima su zbirka književnih kritika Uz dlaku (1970), 101 kratka kritika (1977), Romani krize (1996), Književno (st)ratište (1998), eseje i polemike Zbogom, dragi Krleža (1988), Što, zapravo, hoće te žene? (1984), esejističke zbirke Mysterium televisionis (1972), Principi krimića (1985), Ekstaze i mamurluci (1989), Za našu stvar (1998), Prijapov problem (2000)…
Zajedno sa suprugom Slavicom (rođenom Bujević), s kojom je oženjen od 1967, autor je Bračne kuhinje u kojoj su, kako je kazao u jednom intervjuu, „pisali o gastronomiji, bolje reći – gastrozofiji, a ona je većinu tih tekstova popratila svojim duhovitim komentarima“.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
