Sasvim prirodno

Jer, pomenuto pozorište, kao i ovdašnji filmski arhiv, nisu tek po inerciji u svom nazivu ostavili odrednicu jugoslovenskog. Prvi vek filmske umetnosti skoro u potpunosti poklapa se sa vekom postojanja Jugoslavije, a pozorište sa imenom Jugoslavije u nazivu bio je projekat koji je trebalo da okupi ono najbolje iz teatarske umetnosti sa čitavog prostora te zemlje i to je i činilo. Štaviše, nastavilo je to da čini i u vreme njenog raspada, a bilo je među prvima, nakon što je kao feniks izniklo iz pepela požara, pretivši da nestane zajedno sa državom u kojoj je rođeno, koje je ponovo počelo da uspostavlja kontakte. A oni su išli uobičajenim redom – najpre među ljudima, zatim su i prve predstave zakoračile sa jedne na drugu stranu, a zatim je uspostavljena i institucionalna saradnja. Mnogi iz pozorišnog i umetničkog sveta uopšte reći će da kontakti, barem u sferi kulture, nikada i nisu u potpunosti prekinuti. Da su zapravo, upravo zahvaljujući tim oazama kulture i umetnosti u pustinjama nacionalizama i rata i ludila koje je doneo, ostale tanušne, ali dovoljno čvrste niti da makar kulturni jugoslovenski prostor održe u vezi. Tako da je ono što na prvi pogled može izgledati kao naprasni porast interesovanja za nekadašnju državu u izvesnom smislu samo kontinuitet. Doduše vidljiviji utoliko što ga obeležava i ono što u toj državi, barem prema njenom ustrojstvu nije postojalo – tržište. Ipak, njegovu logiku sledi ili joj prethodi jedna dublja i smislenija logika, odnosno, nešto sasvim prirodno što proizilazi iz zajedničkih kulturnih odlika ovog prostora. Ne samo da smo većina nas „rođenih u YU“ odrastali na istoj muzici, filmovima, knjigama, već će većina onih koji nisu ni odrastali a ni rođeni u toj zemlji, zahvaljujući pre svega takozvanim „našim“ jezicima kojima ne treba prevod, titl ni sinhronizacija, moći da nastave da uživaju u mnogo većim, širim i sveobuhvatnijim „n(ex)t YU“ kulturnim prostorima, samo ako to žele.