Drugi svetski i ratovi devedesetih

Đureinović u ovoj knjizi analizira politiku sećanja na Drugi svetski rat i socijalističku Jugoslaviju u Srbiji nakon 2000. godine, pri čemu centralno mesto zauzima analiza četničkog pokreta Dragoljuba Mihailovića, njegove reinterpretacije tokom nekoliko decenija, kao i uticaj na ratove devedesetih godina na tlu bivše Jugoslavije.

Autorka ističe da je heterogena koalicija koja je srušila Miloševića svoj legitimitet pokušavala da izgradi na demonizaciji Jugoslavije, vlasti komunističke partije i partizanskog pokreta.

– Transformacija sećanja na rat direktno je povezana sa narativom o srpskom narodu i državi kao žrtvama komunizma. Kroz sagledavanje celog Drugog svetskog rata kroz usku prizmu posleratnih „zločina oslobodilaca“, jugoslovenski partizani, kao neželjeni politički preci, postali su počinioci a njihovi neprijatelji transformisali su se u nevine žrtve komunizma. Ova prizma pretvorila je četnike u antifašiste i žrtve komunizma, dok partizanski pokret, kada mu se oduzme borba, pobeda nad fašizmom i emancipacijska uloga za velike segmente jugoslovenskog društva, postaje grupa zločinaca gladnih političke moći, smatra Đureinović. Prema njenom mišljenju, uz to je išla i interpretacija devedesetih godina kao kontinuiteta sa socijalističkom Jugoslavijom i Miloševića kao komunističkog diktatora, što je novim vlastima omogućilo da se predstave kao konačni oslobodioci Srbije od komunizma. Knjiga se posebno osvrće i na značaj i ulogu sećanja na ratove devedesetih i njihovih interpretacija među antikomunističkim i pro-četničkim akterima u savremenoj Srbiji, pre svega na vezu između interpretacije Drugog svetskog rata i njegovih aktera sa pozicioniranjem prema ratovima i ulozi srpskih vojnih i političkih snaga u njima.