Život posle smrti

Sasekao je u korenu opšte narodnu pobunu, okončavši je sa dve smrti, jednog policajca i jednog demonstranta, kao i gomilu polomljenih glava.

Motivi te opšte narodne pobune bili su različiti.

U većini, to nisu bile antiratne demonstracije ili demonstracije protiv onoga što je sledilo, a to su teški ratno zločini, genocidi i etnička čišćenja.

Mržnja zasnovana na nacionalizmu uveliko je još tada otrovala srca i duše velikog broja građana Srbije, da bi se u godinama dalje, uz brutalnu medijsku propagandu, samo produbljivala, odvodeći ljude u druge države, ili u samoubistvo, ili u greh činjenja ratnih zločina, razaranja tuđih gradova, domova, uz moralno i egzistencijalno posrnuće od kojeg se ni danas, čak trideset godina posle, nisu oporavili.

Štaviše, tu mržnju na nacionalnoj i verskoj osnovi, preneli su na sledeće koleno, potpomognuti obrazovanjem i kulturom opterećenom ratnom ideologijom, lažima zlikovaca, ratnih profitera i beskrupuloznih kradljivaca budućnosti nas i naše dece.

Sa ciljem sakrivanja sopstvenih zločina, pljačke i rasplamsavanja društvenih vrednosti nedostojnih iole civilizovanom društvu.

Smrt diktatora i krvnika Slobodana Miloševića, kojeg je streljani premijer Zoran Đinđić, isporučio Haškom tribunalu, ubrzo nakon petooktobarske revolucije, došla je prerano.

On je, pre tačno 15 godina, preminuo u zatvorskoj jedinici u Ševeningenu, ne dočekavši završetak suđenja za sva zlodela koja je u ime srpskog naroda, počinio na prostoru bivše Jugoslavije.

Koliko bi, da je doživeo tu presudu, danas situacija u Srbiji bila drugačija, diskutabilno je.

Presude i neoborivi dokazi za genocid i ratne zločine Ratku Mladiću i Radovanu Karadžiću, tim bezdušnim i najgorim đavolima rata, koji su predvodili najveća krvoprolića na evropskom tlu, još od Drugog svetskog rata i Hitlerove Nemačke, naime, nisu mnogo učinili na katarzi i oslobođenju građana Srbije od tereta najmračnije prošlosti u njihovoj novijoj istoriji.

Građani Srbije danas su pod autokratskom vlašću onih koji su nasledili politiku navedenih krvnika, koji u svojim rukama drže sve poluge moći, zloupotrebljavajući je u gotovo istom intenzitetu, srećom, bez prilike za ratovanjem, mobilizacijom i teranjem u smrt i činjenje zločina generacija koje su u međuvremenu, tokom njihove tridesetogodišnje „političke“ karijere, stasali.

Ako su politički oci i majke Aleksandra Vučića, Ivice Dačića i Aleksandra Vulina imali mač sa dve oštrice, koji je bukvalno ubijao i Srbe i Bošnjake i Hrvate i Albance, dok je one preživele oterao na sam rub egzistencije i mogućnosti preživljavanja u najtežem siromaštvu, njihovim naslednicima ostali su ti mačevi znatno otupljeni, ali ipak i dalje u poduhvatu uništenja i sakaćenja sopstvenih građana, kroz korupciju, sumnjive veze sa mafijom, odnosno širenja mržnje i onemogućavanja normalnog suživota sa narodima bivše Jugoslavije.

Paradoksalnost celom slučaju daje na snazi i licemernost u očekivanju međunarodne zajednice, one koja je donela odluku da zbog zločina politike Slobodana Miloševića i njegovih generala, kasnije osuđenih na višegodišnje zatvorske kazne zbog zlodela na Kosovu, bombarduje Srbiju i Crnu Goru, da naslednici upravo takve politike uspostave normalne odnose sa državama i narodima na koje su do juče huškali sopstvene građane da ih ubijaju i proteruju iz njihovih kuća.

Da Aleksandar Vučić, Ivica Dačić i Aleksandar Vulin sa svojom odabranom ekipom mlađih političara i podanika priznaju Kosovo, spreče novi rat i secesiju u Bosni i Hercegovini, dok, istovremeno, ne propuštaju priliku da veličaju ratne, veliko srpske ciljeve, kao i zločince koji su ostavili najdublji žig srama na građanima Srbije.

Od njihove vladavine prošla je već cela decenija, decenija pustošenja, duboke korupcije, vređanja žrtava rata, tekovina petooktobarske revolucije, omalovažavanja i progona svakog kritički nastrojenog mišljenja.

Kada se tome doda deset godina Srbije pod krvavom rukom Miloševića i njegove supruge Mirjane Marković, preostaje samo deset godina takozvane demokratske vlasti u Srbiji, od raspada Jugoslavije.

Međutim, tih deset godina su možda i najteže jer predstavljaju propuštenu šansu za obračunavanje sa zlikovcima rata, koji su to iskoristili na najbolji mogući način, vrativši se na vlast.

U kontekstu obeležavanja godišnjice smrti diktatora i zločinca Slobodana Miloševića, može se tragično zaključiti čuvenom ali izmenjenom nacionalističkom parolom: Živ je Sloba, umro nije, dok je Vučića i „njegove“ Srbije.