IN MEMORIAM – Ranko Munitić

Rođen 3. aprila 1943. u Zagrebu, detinjstvo je proveo u Trogiru, a još u vreme studija istorije umetnosti na zagrebačkom Filozofskom fakultetu počeo je da se bavi kritikom, napisavši prvi profesionalni tekst 1962. Kao scenarista prvi put se pojavio filmom „Putujući kino“ (1964), a osim za niz animiranih ostvarenja, napisao je i scenario za čuveni dugometražni igrani film „Oficir s ružom“ (1987) Dejana Šoraka.

Munitićje od početka 70-ih živeo u Beogradu, gde je prvi put došao 1963, na festival „kratkog metra“. Autor je retrospektiva Zagrebačke škole crtanog i Beogradske škole dokumentarnog filma. Bio je i autor filmskih portreta glumaca kao što su Pavle Vuisić, Danilo Bata Stojković, Bora Todorović, Aleksandar Berček i Dušica Žegarac, kao i monografija o čuvenim glumcima, poput Miodraga Petrovića Čkalje i Ljube Tadića.

Munitićje autor niza knjiga i publikacija, među kojima su „Filmski neprijatelji“ i „Filmski prijatelji“, „Pola veka filmske animacije u Srbiji“, „Dokumentarni film – da ili ne?“, „Fantastika na ekranu“, „14.444 kritičarska dana“, „Jugoslovenski filmski slučaj“, kao i serijala „Čudovišta koja smo voleli“ (na prošlom Beogradskom sajmu kniga pojavio se treći tom, od šest planiranih), posvećenog legendarnim ličnostima iz mitova, bajki, horora, naučne fantastike. Munitićje priredio kapitalnu trotomnu monografiju „Beogradski filmski kritičarski krug“, kao i briljantnu knjigu „Adio jugo film“.

Posebno je bio posvećen stripu, a suštinu i tajne tog oblika stvaralaštva opisao je, između ostalog, i u knjizi „Deveta umetnost, strip“. Novi zbornik o animaciji, koji je napisao sa profesorom Rastkom Ćirićem, trebalo je da predstavi na 56. festivalu dokumentarnog i kratkometražnog filma. Munitićje bio i suosnivačniza festivala i filmskih događaja, a bio je i član žirija na dvadesetak festivala kratkog i animiranog filma širom sveta, kao i velikih izložbi, poput međunarodnog Salona stripa u beogradskom SKC. Govorio je da nema nikoga iza sebe i da nikada nije imao ni stranku, ni instituciju, već„samo svoje ime, prezime, obraz i savest“. Umetnost je svojevremeno definisao kao aspirin: „Pri ruci je ako hoćeš, ako nećeš ništa, a ako ga uzmeš, može da ti pomogne, a škoditi neće sigurno.“ Otišao je renesansi čovek.