Izložba “Petar, Marko i Petar” od 1. marta u Galeriji Nikola Radošević

Postavka će trajati do 15. u mesecu, uz organizovana vođenja kroz izložbu u toku trajanja.

– Pored likovnog, u delima ovih umetnika prisutno je i narativno, konceptualno, simboličko i subverzivno poigravanje ličnim i kolektivnim afektima, frustracijama, strahovima i fascinacijama – istaknuto je povodom rada ovih autora i dodato da će trojica umetnika na izložbi predstaviti radove nastale 2021. i početkom 2022. godine.

Kako je istaknuto, autori i u novim delima ostaju verni svojim motivima i mitovima.

O umetnicima:

Petar Mošić kroz svoju novu seriju slika nastavlja da preispituje odnos savremenog čoveka prema životinjama i prirodi uopšte, uz oslanjanje na teme i motive kojima se bavio u prethodnim ciklusima. Ove uslovno prijatne slike, akademski ratifikovane, iskazuju ideje o uzvišenoj lepoti, moralnosti, etici, osnovnim činovima ljudskosti…

Umetnik je na svojim delima izbegao banalizaciju tačnosti i vernosti, dok je stabilnim minimilastičkim pristupom i ispražnjenim prostorom od dekorativnog, opisnog i scenografskog, pojačao dominaciju figure, unutar i van slike.

Marko Tubić predstavlja dela koja su nastala krajem 2021. i početkom 2022. godine, iz nekoliko paralelnih serijala koji su razvijani godinama unazad. Slike iz serijala pod nazivom “Body Poems” deo su šireg opusa u stvaralaštvu ovog umetnika, koji je definisao tokom svojih doktorskih studija. Ovde polazište nije tema, već je akcenat na procesu, slikanju svetlih lazurnih površina na crnoj podlozi.

Slike iz ovog serijala prikazuju Tubićevo poigravanje ljudskom formom, estetikom, erotikom, koje je oslobođeno svakog narativa i simbolike. Slike nešto novijeg datuma prikazuju figure koje se kreću kroz fragmentirane prostore. Negde je ta podela obojena crnim i belim poljima, sugerišući nekada dobro i zlo, nekada prostor jave i sna, materijalnog i onostranog…

Petar Hranuelli se kao umetnik i vajar formirao na ostrvu Brač, a specifičan odnos koji od detinjstva ima sa bračkim kamenom, ali i bogato skulptorsko nasleđe tog podneblja, na neki način su ga determinisali kao stvaraoca. Birajući da stvara u kamenu, kao autentičnom i ćutljivom svedoku istorije, autor kao da želi da pokaže da nešto mekano i nežno leži u gotovo svakom kamenu i zarobljeno čeka da se pokaže.

Hranuelli prirodu, pozajmljujući od nje kamen, prepliće, kroti i oblikuje svojom umetničkom igrom. Kamenu, ukroćenom tom igrom, dodaje nove obrise neprolaznog postojanja. Skulpture kojima se predstavlja su realizovane u mermeru, za koji je autor neraskidivo vezan.