Novi roman Rajka Lukača „Divit i rukopisi“, koja se krajem 2017. pojavila u izdanju zrenjaninske „Agore“, primer je savremenog faktografsko-fikcionalnog pripovedanja u kojem „Istorija“ i sve ono činjenično sada postaje „Terra incognita“ – nešto novo, neotkriveno, intrigantno – u mističnom mozaiku (pseudo)istorijskih biografija.
Prateći sudbine junaka ove knjige, rečenica „Reći ko ne reći, gdje nije svjedok divit i hartija“ možda je i jedna od osnovnih formotvornih strategija oblikovanja romaneskne postmoderne istoriografije u kojoj, u živopisnim proznim pejzažima, divit kao kompleksni simbol i svedok kazuje sopstvenu „Priču“.
Rajko Lukač rođen je 1952. u Međeđi kod Bosanske Dubice. Diplomirao je na grupi za srpskohrvatski jezik i jugoslovensku književnost „Filološkog fakulteta“ u Beograd, gde i živi od 1971. Profesurom se bavio nekoliko meseci, a najduže – deceniju i po – bio novinar, potom saradnik u marketingu, urednik i voditelj književne tribine, savetnik za književnost u jednom fondu, te saradnik i urednik u nekoliko izdavačkih kuća.
Od 1977. i svoje prve zbirke poezije „Plavuša i putnik“, do poslednje objavljene „Kratka duga“ (2017), potpisao je još desetak autorskih, kao i izbor poezije u prevodu na makedonskom jeziku „Tanc so sirenite“ (2016). Prvi roman „Čipkarska škola“ objavio je 1988, nakon čega su usledili „LJetne sante“ (1995), „Božji ugodnici“ (1998), „Arhivske grobnice“ (2002), „Hroničar“ (2005) i „Zvono nad međama“ (2015). Objavio je i dva romana za mlade „Najgori nadimak na svijetu“ (2011) i „Uhvati vjetar“ (2012), kao i jedan i za decu „Strašnije od najstrašnijeg“ (2016). U svojoj bibliografiji beleži i knjige priča „Mojin kralj“ (1996), „Šetalište hromih“ (2001), „Samrtni zagrljaj“ (2006) i „Pisac na usijanom limenom krovu biblioteke“ (2017), kao i dramu „Fajront na Gvozdu“ (2011). Emitovano mu je nekoliko radio-drama, prevodi sa makedonskog…
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
