Madagaskar : Pivo „Tri konja“ od mineralne vode

Grad ima tipičan kolonijalni izgled: nekoliko širokih avenija i većih građevina – katedrala, železnička stanica, hotel – kao i veliki broj privatnih kuća. Za razliku od drugih gradova i sela na ostrvu, u kojima se trgovina obavlja na improvizovanim štandovima duž ulica, Ancirabe ima svoju centralnu pijacu, ali ne manje živopisnu po sadržaju robe koja se prodaje i profilu prodavaca. Glavno prevozno sredstvo su rikše; ako vam je neprijatno da vas vlasnik vuče rikšom po gradu, možete i pešice, centar grada je lako dostupan. Ali onda rizikujete da se oko vas okupi mnoštvo bosonoge dečice i po koji dokoni meštanin… Od ono malo madagaskarske industrije, veći deo nalazi se u Ancirabeu. U njemu se pravi i veoma kvalitetno pivo „tri konja“, za čiju se proizvodnju koristi mineralna voda.

Grad je osnovao norveški misionar Torkild Rozas, 1872. godine, i time zaslužio skroman spomenik na trgu ispred katedrale. U periodu kolonijalne vladavine Francuske nad Madagaskarom, koja je trajala od 1896. do 1960. godine, Ancirabe je bio „grad u modi“, kao omiljeno banjsko mesto. Po sastavu mineralne vode, brojnim izvorima i prijatnoj klimi, upoređivan je sa francuskim banjama i dobio je epitet „malgaški Viši“. Ali, više od svega, grad je bio mesto dobrog provoda. Modni centar nalazio se u hotelu „Terme“ i obližnjim banjskim kupatilima. Hotel je građevina u kolonijalnom stilu, koja bi pristajala i evropskim banjama. Datira iz 1896. godine i okružen parkom od četiri hektara. NJegova unutrašnjost krije nekoliko požutelih fotografija prošle slave: proslave Uskrsa i takmičenja u eleganciji iz 1935. godine, kao i balova domaćeg stanovništva posle sticanja nezavisnosti. Tu je i slika marokanske kraljevske porodice, na čelu sa kraljem Mohamedom Petim, dedom sadašnjeg marokanskog kralja. Kraljevska porodica je u hotelu provela period kratkog izgnanstva, 1955-56. godine. Nisam primetio da se stanovnici posebno stide kolonijalne prošlosti, koje predstavljaju ove zgrade; od ono nešto malo ulica koje imaju nazive, većina nosi francuska imena, a sama centralna avenija Ancirabea, koja se posle dobijanja nezavisnosti zvala Avenija nezavisnosti, danas ima ime Stanična ulica.

Zbog mondenskog karaktera grada, ali i zbog bojazni da se u glavnom gradu ostrva, Antananarivi, mogu formirati snage otpora kolonijalnoj vladavini, Francuzi su sredinom četrdesetih godina prošlog veka planirali da u Ancirabe premeste sedište kolonijalne administracije. Preduhitrila ih je pobuna lokalnog stanovništva, 1947. godine; smirivanje pobune odnelo je živote preko sedamdeset hiljada Malagaša, u čiju je slavu podignut spomenik ispred zgrade železničke stanice u Ancirabeu.

Na Madagaskaru se sredinom novembra održavaju predsednički izbori. Grad nije zatrpan plakatama kandidata, jer su na improvizovanim drvenim panoima označena mesta na kojima kandidati mogu lepiti svoje plakate. Takmiči se trideset šest kandidata: aktuelni predsednik, četiri bivša predsednika, predsednik vlade, potpredsednik vlade – general, predsednik parlamenta, poznati sveštenik. I četiri žene, mada im se ne daju naročite šanse, iako su u istoriji Madagaskarom najduže vladale kraljice. Očito je da je predsednički položaj unosan u zemlji koja je među deset najnerazvijenijih u svetu. Izborni listići, zbog trećine nepismenog stanovništva, sadržaće fotografije svih kandidata; kažu da će trebati petnaest minuta svakome glasaču samo da presavije listić. Izborna kampanja je živopisna, ali mirna.