Ovo je film koji je Marlon Brando hteo da zaboravi

Greška koja se dogodila kada je Marlon Brando u pitanju desila se relativno rano tokom njegove dugogodišnje karijere, prenosi Index.hr.

Brando je bio harizmatičan mladi glumac koji je početkom 1950-ih osvojio filmski svet nizom hitova, uključujući ulogu koja ga je proslavila u filmskoj adaptaciji drame Tenesija Vilijamsa Tramvaj zvani želja, piše Far Out Magazine.

Niko do tada nije video takvu glumu, a svoj je status učvrstio kultnim filmovima kao što su Viva Zapata! (1952), Julije Cezar (1953) i Na dokovima Njujorka (1954), koji mu je doneo prvog Oskara za najboljeg glumca.

Iako je tokom 1950-ih snimio brojne hitove, sledeće desetleće donelo mu je probleme s promašajima poput filma Pobuna na brodu Baunti iz 1962, koji je jedva vratio uloženi budžet. Upravo je tada počeo sticati reputaciju glumca s kojim je teško sarađivati.

Povratak na vrh i kontroverze

Marlon Brando je postao toliko slavan i tražen da je počeo insistirati na kreativnoj kontroli, što ga je učinilo nepopularnim među studijima i rediteljima.

Sve se to promenilo 1972. godine kada ga je Frensis Ford Kopola angažovao za ulogu Vita Korleonea u mafijaškom epu Kum. Ovo remek-delo donelo mu je drugog Oskara, kojeg je odbio da primi.

Umesto njega na pozornicu je poslao aktivistkinju za prava Indijanaca kako bi protestovala protiv tretmana autohtonih naroda u Holivudu.

Iste godine glumio je u duboko kontroverznom filmu Poslednji tango u Parizu, delu s izuzetno eksplicitnim scenama koje su šokirale cenzore. Ipak, film je pokazao neverovatan glumački raspon koji je Brando posedovao, budući da je ta uloga bila dijametralno suprotna onoj u Kumu.

Uloga zbog koje je najviše žalio

Nažalost, greške u odabiru uloga postale su sve češće nakon njegove poslednje istinski kultne uloge u Kopolinoj Apokalipsi danas.

Do devedesetih je Brando prihvatao uloge koje nisu bile na nivou njegovog statusa, uključujući bizarni naučnofantastični horor Ostrvo doktora Moroa iz 1996. godine.

Međutim, prema samom Brandu, uloga zbog koje je istinski žalio došla je gotovo 45 godina ranije.

U svojoj autobiografiji otkrio je o kojem se filmu radi: „U Čajdžinici na avgustovskoj mesečini glumio sam prevodioca na Okinavi po imenu Sakini, koji veći deo filma provodi prepirući se sa Glenom Fordom, oficirom američke vojske zaduženim da donese demokratiju i slobodno preduzetništvo na ostrvo.“

Pohvalio je glumu Dejvida Vejna u originalnoj brodvejskoj verziji, opisujući je kao „nežnu, zabavnu komediju o sukobu kultura“.

Međutim, o sopstvenoj glumi nije imao lepe reči:

„Kao što sam rekao, dobro napisana predstava gotovo je otporna na glumce, ali u ovom filmu Glen Ford i ja smo dokazali kako glumci lako mogu uništiti dobar scenario kada su toliko zaokupljeni sobom i svojim izvedbama da ne glume usklađeno. Bio je to užasan film, a ja sam bio pogrešan izbor za tu ulogu.“

Čajdžinica na avgustovskoj mesečini bila je komedija iz 1956. čiji je scenario adaptiran iz nagrađivane brodvejske predstave.

Film nije izdržao test vremena, ponajviše zbog rasnih stereotipa koji su danas posebno problematični, a i zbog činjenice da je Marlon Brando u filmu glumio Japanca. Ipak, u to vreme prošao je mnogo bolje nego što se Brando nadao, postavši hit kod kritičara i publike.