„Zagor“: Kako se kalio heroj

To je obeleženo izdavanjem čak 17 knjiga, a među njima je i jedna koja se jednostavno zove „Zagor„, iako nije u pitanju strip već roman.

Ovo je delo italijanskog autora Davidea Morozinota, koji u njemu ispreda priču o poreklu Duha sa sekirom, odnosno nastanku jednog heroja i zaštitnika nemoćnih i potlačenih.

U romanu srećemo Zagora kao dečaka i prolazimo kroz to kako ostaje bez roditelja, kako ga takoreći usvaja Skitnica Fiči i kako kasnije odluči da se sveti Salomonu Kinskom.

Ta dešavanja su već poznata ljubiteljima ovog stripskog serijala, a koja su tek uvod u pravo preobraženje i inicijaciju dečaka u kasnije zastrašujućeg ali pravičnog heroja.

Da bi prošao kroz sve to, autor ga stavlja u situaciju u kojoj sluša demona u svojoj glavi, zbog čega stradaju pogrešni ljudi i usled čega počinje njegov pokušaj iskupljenja.

To dalje dovodi do, nimalo iznenađujuće, priče koja ima veze sa Indijancima, pred kojima će on morati da se dokaže i sam sebi pokaže da je pomoć drugima mnogo bolja motivacija od osvete.

Usput dobijamo priču o njegovoj povezanosti sa Indijancima, odnosno duhovnoj snazi, tvrdoglavosti koja će ga kasnije često voditi u opasne situacije, ali i snalažljivosti pred licem neobičnog i skoro pa nemogućeg.

Nakon što roman krene u duhu avanturističkog dela koje bismo tipično povezali sa nekim poput Džeka Londona, sve se malo pre polovine menja u neki potpuno drugi žanr.

U stripovima u Zagoru nije neobično da se ubacuju elementi fantastike, pa čak i horora, ali ovo je priča koja to izvrće skroz naglavačke i bez pardona donosi krvav epilog.

Autoru ovih redova sve to ipak deluje malo previše izmešteno iz sveta Duha sa sekirom, tj. kao da se Morozini, trudivši se da popuni pojedine rupe u njegovoj mitologiji, previše zaigrao sa onim što čini njegovu srž.

Dečak nije potpuna suprotnost liku Zagora na koji smo navikli, on se čak i ponaša u skladu sa prepoznatljivim karakterom, ali sve ono što se dešava oko njega kao da je iz priče o nekom drugom heroju.

Ipak, treba pohvaliti naraciju koja prosto teče i koja u sebi ima dozu neosporive poetičnosti, odnosno nečeg epskog što umnogome doprinosi atmosferi.

Likovi su dobro pisani i njihove motivacije razumemo, a preokreti nisu očigledni na prvu loptu, tako da kraj predstavlja jedno fino zaokruživanje svih narativnih niti.

Važno je i to što se ispod površine, odnosno dešavanja koja pratimo frenetično, krije i mnogo dublja suština i brojna univerzalna pitanja o kojima se razmišlja i nakon zatvaranja knjige.

Ovo je početak, uvod u sve ono što postoji u formi devete umetnosti i kao takvo može zaintrigirati poznavaoce serijala, ali i one koji roman čitaju nezavisno od ostalih Zagorovih avantura.