Duhovni horizonti (svetlosti)

Ostavite komentar Odustani od odgovora

1. Nema relevantnih istorijskih podataka, niti zapisa i narodnih predanja, niti bilo čega drugog o 800 godina Srpske pravoslavne crkve! Sava Nemanjić je samostalnost Arhiepiskopije Žičke i naslov arhiepiskopa žičkog isposlovao u Nikeji 1219. godine, to piše u svim tadašnjim izvorima/dokumentima (recimo, kod Domentijana i Teodosija)!… Pod kolokvijalnim – ne i kanonskim, niti građansko-pravnim – imenom Srpska crkva se pojavljuje sredinom 19. veka, a Srpska pravoslavna crkva se formira Ukazom kralja Aleksandra 1920. o objedinjavanju pravoslavnih crkava po Kraljevini SHS i Zakonom Kraljevine SHS o SPC 1926. a autokefalnost je SPC dobila 1922. – pre toga SPC naprosto ne postoji, niti ima pomena o njoj bilo gde!… Još jedna “zanimljivost”: Zakon o crkvama i verskim zajednicama Republike Srbije iz 2006. godine “prepoznaje” SPC tek od 1929. godine (tada je počeo rad na Ustavu SPC /dovršen 1931/)!…

2. O stvarima se sudi po POSLEDICAMA. Pa kakve su posledice tolike „duhovnosti“ kroz vekove? Ostali APSOLUTNO NESOCIJALIZOVANI – izgubili smo obeležje DRUŠTVA. Ne čini svaki skup ljudi nužno „društvo“! Samo vi trošite novac (budzeta) i vreme naših ljudi (nepovratni resurs) na mitove i himere. Na El Grekovoj slici „Sveti Mauricije“ je grupa muškaraca duboko utonula u sebe, a ipak, i u dubokoj međusobnoj konverziji i komunikaciji. Oni čine grupu zaverenika: kuju zaveru o vlastitom nestanku. Ja tu sliku – kaže nam Ortega i Gaset – zovem „poziv u smrt“! Ova El Grekova slika je i metafora nosioca te „duhovnosti“. Samoubilački fanatizam. Jer ono što nam ta grupa fanatika već decenijama potura kao realitet nije ništa drugo do gomila fosilizovanih slika, izanđalih ideja, praznih fraza, predrasuda koje svako društveno kretanje malobrojnih naroda prevode u mirovanje i – upokojenje!