Poljubac za Vučića

Vukadinovićeva zapažanja, bez obzira na pitanja o njegovoj političkoj doslednosti, opredeljenosti, zastupanju stavova, koji bi prema mnogim ocenama u ostvarenju bili zaista u suprotnosti sa javnim interesom, ipak, na najelementarnijem nivou, koji ne dostiže čak ni političku ravan, već se prostire po bazično ljudskoj, teško je osporiti.

Vučićev samopohvalni govor o sebi kao junaku, hrabrom državniku, koji trpi udarce sa svih strana, Vukadinović je postavio u realnost, navodeći činjenice sa terena – parlamenta – o broju poslanika koji podržavaju Vučića, o načinu na koji se predsednica Skupštine odnosi prema njemu, o punoj galeriji, kako je rekao, „botova“, odnosno partijskih kadrova po državnim upravama, koji besomučno aplaudiraju svakom migu mandatara. Veliki junak sa tolikom podrškom i tako malo političkih protivnika na svom terenu.

Paradoks aktuelne političke situacije u kojoj se trenutno rađaju i gaje simpatije između liberalno-građanske i desničarko-nacionalističke opcije, silom prilika poguranih u zagrljaj, jer su protiv načina na koji Vučić vlada, nije novina i uveliko se razvija. Tako je moguće da Vukadinović, koji je do juče bio na najmračnijoj strani političkog spektra, s aspekta građanske Srbije, sada dobije na značaju, ali ne zbog političkih stavova, već bazičnog vrednovanja fenomena koji karakterišu Vučićevo vreme.

Oduvek sa čvrstim političkim stavom DSS, Dveri, Srpske radikalne stranke, i ostalih ultranacionalističkih opcija, čija se politika godinama unazad zasnivala uglavnom na preziru prema svemu što nema prefiks – srpsko i rusko, Vukadinović se predstavljao, a i danas to voli da istakne, kao da ne pripada nijednoj stranci. To mu je uspevalo, pa su ga mediji i javnost zaista i tretirali samo kao analitičara. Duet koji je činio zajedno sa Slobodanom Antonićem važio je za ideološko jezgro navedenih političkih opcija, složenih na njihovom portalu NSPM. Neretko su njihovi tekstovi, pisani u „četiri ruke“ izazivali ogromnu pažnju javnosti jer su im se kao meta ispostavljali zastupnici proevropskog i antinacionalističkog bloka. Odjednom, Vukadinović iznalazi način da uđe u parlament ni manje ni više nego osnivajući manjinsku stranku – Vlaha, kojima je sa vrlo malim brojem glasova omogućen ulazak u skupštinske klupe. Stranka se zvala – Nijedan od ponuđenih odgovora. Tako je ostalo bez odgovora i pitanje – za koje interese vlaške manjine će se Đorđe Vukadinović zalagati, na osnovu programa NSPM? Tako što sprečavati vlašku manjinu da u sastavu Srbije pristupi EU i što će ih „terati“ da pišu isključivo na ćirilici.

Đorđe Vukadinović rođen je 1962. godine, diplomirao je na beogradskom Filozofskom fakultetu 1987. i do 1990. predavao filozofiju i logiku u Karlovačkoj gimnaziji. Od tada radi na Filozofskom fakultetu, gde predaje Uvod u teoriju društva i Filozofiju politike.