Okrugli sto na temu savremene španske poezije i proze bio je dovoljno intrigantan da ove sedmice u beogradski Institut Servantes privuče priličan broj zainteresovanih pisaca i čitalaca. Na pitanje u kom pravcu se kreće španska književnost odgovore su pokušala da daju tri ugledna i aktuelna španska pisca, dobitnici brojnih priznanja u svojoj zemlji.
Berta Sera Manzanares, autorka kod nas nedavno objavljenog romana Oči uragana, govorila je o sve većoj žanrovskoj raznovrsnosti na španskoj literarnoj sceni, pogotovo kada je reč o romanu. Razvojem nauke o književnosti, ali i grananjem književnosti same, došlo je do pojave velikog broja podvrsta romana, od metaromana koji se bavi samim procesom pisanja, preko autobiografskog, do takozvanog afterpop romana, čije se težište nalazi u tekovinama modernog sveta i potrebi za eksperimentom.
– Čini se da ipak najviše raznovrsnosti ima u istorijskom romanu i njegovim podžanrovima. U okviru ove grupe moguće je naći pravi istorijski roman koji se bavi istorijskim ličnostima i događajima, zatim roman kome je istorija poslužila samo kao predložak, pa čak i pikarski roman. Vreme i događaji doneli su još jednu veliku književnu temu, temu građanskog rata koja čini tematiku istorijskog romana još raznovrsnijom i bogatijom – misli Berta Manzanares.
Pitanje savremene španske poezije, prema rečima Bazilija Rodrigeza, pesnika i predavača na više univerziteta u Španiji, vrlo je složeno i kontradiktorno u zavisnosti od stava koji se zastupa. Kao što je slučaj sa prozom, i u poeziji raznolikost otežava klasifikaciju i prikaz.
– Usled stalne težnje mladih pesnika za većom fleksibilnošću poezije javlja se i veliki broj pesničkih tendencija, od kojih je među značajnijima „ultimisima“ poezija. U današnje vreme živi se vrlo brzo, težimo da saznamo što više, da stignemo na što više mesta, a poezija podržava tu našu apsurdnu žurbu. Pesnici novije generacije teže ka originalnosti, ka prevazilaženju tokova kojima se kretala poezija njihovih prethodnika, tragajući za nekim svojim, novim, pesničkim izrazom – dodaje Rodrigez.
Predstavnik mlađe generacije španskih pisaca, Andres Barba, govorio je o književnosti za decu i temama zla i straha u njoj. U društvu postoji strah koji prati pitanje šta je to što deca treba da čuju, ali i potreba da se određena slika deteta zaštiti i sačuva.
– Jako je malo onih autora koji se na autentičan način bave decom i njihovim svetom, kao što to čine Henri Džejms i Sartr. Kada pišemo o deci važno je da to činimo iz njihove perspektive, iz pozicije dečjeg sveta. Ukoliko to uspemo dobijamo sliku jednog čudesnog sveta, gotovo devičanskog. Zato ne treba mistifikovati tu temu, već što otvorenije govoriti o njoj – zaključuje Barba.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
