Operacija kile

Deo zida kilne kese, koji prolazi kroz kilni prsten ili kilna vrata (defekt na trbušnom zidu) naziva se kilni prsten i to je mesto najčešćeg uklještavanja sadržaja kilne kese. Kilna kesa može biti prazna ili da ima sadržaj kilne kese, koji najčešće čine: trbušna maramica, tanko i debelo crevo. Od svih kila prednjeg trbušnog zida najčešće su preponske (inguinalne i femoralne), dok su pučane i postopoerativne hernijacije ređe.

Preponske kile nastaju u regiji desne ili leve prepone u vidu ispupčenja različite veličine, koje se javlja pri stajanju ili napinjanju. Preponske kile su deset puta češće kod muškaraca u odnosu na žene. Kila nestaje prilikom ležanja ili kad je pacijent sam vrati u trbuh. Male kile su često udružene sa bolovima u preponi i skrotumu, dok su velike kile bezbolne. Kila je benigno oboljenje, ali su njene komplikacije ponekad životno ugrožavajuće. Glavna i najteža komplikacija preponskih kila je uklještenje i ona zahteva hitnu hiruršku intervenciju. Uklještenje ili inkarceracija je stanje kile pri kome se ona ne može vratiti u trbušnu duplju. Uklještenje se javlja kod preponskih kila, koje se karakterišu uskim kilnim prstenom. Glavni patološki supstrat kod uklještenja je kompromitovana vaskularizacija sadržaja kilne kese. Ukoliko se ne reaguje na vreme i ne učini hitna hirurška dezinkaraceracija može doći do gangrene creva, pucanja creva i upale trbušne maramice. Pacijent sa sa ovakvom kliničkom slikom ulazi u sepsu i može doći do smrtnog ishoda. Upravo je zbog toga važna adekvatna dijagnostika i pravovremena operacija. Dijagnoza preponske kile je jednostavna i postavlja se na osnovu kliničkog pregleda. U slučajevima kada klinička slika nije najjasnija dijagnostiku treba dopuniti ultrazvučnim pregledom i kompjuterizovanom tomografijom.

Preponske kile treba operisati pre nego što nastupe komplikacije. Operacije se rade u lokalnoj, regionalnoj (spinalna ili periduralna) ili opštoj anesteziji. Preporuke govore u prilog tome da operacije preponskih kila treba raditi u uslovima jednodnevne hirurgije. Postoji veliki broj različitih hirurških tehnika za rešavanje preponskih kila, što nam ukazuje da nema univerzalnog rešenja za sve vrste preponskih kila. U zavisnosti da li se koristi ugradni biomaterijal (mrežice), operacije mogu biti bestenzione (tension free) ili tenzione. U odnosu na pristup mogu biti otvorene ili laparoskopske, a u odnosu na poziciju mrežice u poziciji prema transverzalnoj fasciji mogu biti prednje (onlay) ili zadnje (undrelay). Biomaterijali koji se danas koriste su najčešće makroporusne proteze (polypropilen). Mrežica u hirurgiji kila predstavlja jednu vrstu „armature“, koja izaziva zapaljinsku reakciju okolnog tkiva. Ovo tkivo zatim prorasta kroz otvore mrežice pri čemu daje veoma čvrstu fibroznu ploču, koje ne dozvoljava ponovni nastanak kile. Tenzione tehnike operacije preponskih kila ne koriste protetske implantate i zasnivaju se na konceptu pojačavanja zadnjeg zida preponskog kanala međusobnim ušivanjem, pod tenzijom, okolnih mišića i fascija. Po rezultatima uporednih analiza različitih hirurških tehnika operacija preponskih kila, bestenzione tehnike daju bolje rezultate od tenzionih. Operacije preonskih kila su rutinske operacije i praćene su veoma malim brojem postoperativnih komplikacija.