Kandže srpskog sveta

Naime, blizu Berana u crnogorskoj državi, podignut je bio spomenik četničkom koljaču Pavlu Đurišiću – čoveku koji je odgovoran za ubijanje na hiljade civila i saradnju sa okupatorskim silama tokom Drugog svetskog rata – ali je onda ubrzo sklonjen, međutim, bilo je tu natezanja između onih koji bi to da sklone i onih koji bi da zadrže, a među njima se istakao mitropolit Metodije koji je obznanio da će spomenik staviti u obližnju crkvu, te da ga tamo niko neće dirati.

Druga još morbidnija vest stiže iz Bosne i Hercegovine kada je na muzičkom festivalu Garden Fest, na već nekoj svirci, podignuta majica na kojoj piše „Prijedor – Jebeš grad bez tri logora“. Za one neupućene i koji su pali juče s Marsa: tokom rata u BiH, oko Prijedora su bila tri logora za nesrpsko stanovništvo, koje su držale srpske snage, Omarska, Keraterm i Trnopolje. Kroz te logore je prošlo više hiljada ljudi, od kojih je dosta njih ubijano, zverski mučeno, silovano i apsolutno do krajnje srži uništavano.

Bilo kako bilo, ove vesti, iako su iz različitih država, rukopis je svuda isti. Isti onaj rukopis koji je spaljivao i sravnjivao sve pred sobom zarad uterivanja i odbrane svesrpskog identiteta. Rukopis tog takozvanog srpskog sveta u koji se današnje naprednjačke pahuljice kunu u stvari je mnogo stariji od njihove vladavine. To je u biti koncept, ali nije to nikakva ezoterija i misticizam, iako se to tako predstavlja, već je dimna zavesa za ukrupnjavanje kapitala srpske buržoazije, njenih saveznika i pomoćnika.

Ako ćemo ni po babu, ni po stričevima, Kosovo je par ekselans primer kako se već dvadeset i pet godina taj naš politički defibrilator, improvizovana šok-bomba kojom se svaka vlast – od trenutka kad je pao nacional-socijalistički režim Slobodana Miloševića – koristi kako bi zamaskirala pljačkaški pohod protiv svojih građana. Isti taj diskurs, obložen patriotskim maramama i nacionalističkim tonom, ne može se odvojiti od činjenica: masovne grobnice, hladnjače, etnička čišćenja, genocid, sve što su devedesetih činile srpske snage, bilo je uvezano pupčanom vrpcom sa sistemskim pljačkama koje su rat hranile.

Ti potezi su bili mehanizam za ukidanje društvene svojine, početak masakra nad radničkom klasom, platforma za buduće ukrupnjavanje bogatstva u rukama nacional-socijalističke klike, ali su svakako bile i kamen-temeljac za ovaj sadašnji naprednjački imaginarijum.

Ruku na srce, velikosrpski nacionalizam danas nema nikakvu vojnu moć, osim što služi kao strašilo za okolne narode, budući da je u ovom kapitalističkom uređenju dobio svoju ulogu. Od nekadašnje zastrašujuće sile sveo se na udbaške ujdurme po koncertima Bosne i selima Crne Gore, međutim, njegova uloga nije zanemarljiva, pošto u svom bagažu vuče na stotine hiljada mrtvih, proteranih i nestalih, stoga svoje uporište straha i izazivanja ponovnih trauma u očima preživelih je u potpunosti opravdano.

No, mora se razumeti i još jedna stvar: današnja Vučićeva Srbija deluje kao kapitalistički destilat onoga što bismo mogli nazvati srpskosvetaškim feudalizmom — mutna smesa ratnozločinačkog nasleđa, etnonacionalističke paranoje i korporativno-oligarhijskog mehanizma.

Da, ovaj kazamat i dalje prodaje strah okolnim narodima, povremeno vitlajući senkama iz devedesetih, dok joj u temelju leži organska povezanost sa istim onim regionalnim i globalnim centrima moći protiv kojih se navodno bori.

Ispod zastava, parola i nacionalnih mitova, pulsira nikada sita zverina, koja je istovremeno provincijalno bahata i internacionalno umrežena, savršeno prilagođena da istim kandžama grabi i iz državne kase i iz međunarodnih fondova.

Autor je slobodni novinar

Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.