Glavni gradovi socijalizma u Južnoj Americi u ozbiljnoj političkoj krizi

Evo Morales preuzima vođstvo u Boliviji 2005. godine i uspostavlja višenacionalnu državu, a Rafael Korea dobija mandat 2007. godine u Ekvadoru i sa svojom novoformiranom levičarsko populističkom Alijansom PAIS (Ponosna i suverena otadžbinska alijansa) dolazi na vlast 2007. godine i sprovodi takozvanu Građansku revoluciju. Sve tri države imaju slične strateško polazne tačke, to su centralizacija i jačanje predsedničke moći. U tom kontekstu, postavlja se pitanje šta se desilo sa glavnim gradovima ovih zemalja?

Oni su zamišljeni kao automatizovani gradovi državnog aparata, stvarajući što jaču poresku politiku koja je krenula sa razvojem krajem prošlog veka. Sa druge strane dobili smo to da centralističko uređenje ovih zemalja potpuno ne priznaje opštinske autonomije. Po prvi put imamo da su glavni gradovi sedište vlasti i mesto iz kojeg se sprovodi ne samo potpuna kontrola društva, nego celukupne državne politike. Što je dovelo do slabljenja osećaja jedinstvenog nacionalnog identiteta.

Tri prestonice po prvi put postaju suprostavljene nacionalnim vladama. Opštinske uprave u La Pazu i Karakasu su postale buntovne, slučaj Kito ima svoju nijansu različitosti, do 2009. godine lokalna vlast je bila opozicija, kao i nakon 2014. godine, jer je Alijansa Pais osvojila mesto gradonačelnika između 2009. i 2014. godine. Ovo nam pokazuje da su sve tri prestonice u poslednjih deset godina sve više buntovne i smele da izraze znakove nezadovoljstva.

Sve tri nacionalne države nastoje da kolonizuju svoj kapital kroz implementaciju važnih nacionalnih projekata. U La Pazu je izgrađena moderna zgrada vladinog glavnog štaba pod imenom Casa Grande del Pueblo, u Kitu su izgrađene vladine platforme, a u Karakasu mauzolej Čaveza, podignut sa veoma jasnim osećajem za budućnost Venecuele.

Najveći problem s odnosi na kvalitet života u tri glavna grada. Karakas je postao grad sa vrlo lošom infrastrukturom, gde vrlo često imamo nedostatak vode za piće, električne energije i transporta. Kito je dostigao višedimenzionalnu krizu kao nikad do sad, model upravljanja na nacionalnom i opštinskom nivou je potpuno neifekasan, budžet je sve slabiji i imamo sve veće povećanje društvene nejednakosti. Dok se La Paz suočava sa ozbiljnim ekološkim problemima, po pitanju čvrstog otpada i vode za piće.

Međutim, treba napomenuti da su tri glavna grada imala korist od povećanja cene nafte, što je dovelo do povećanja kapaciteta za zapošljavanje.

Ovim je jasno, da je jedan od najvećih problema socijalizma 21. veka neshvatanje teritorijalne raznolikosti nastale u demokratizaciji na nivou opština. Nikada nije razmotreno pitanje uspostavljanja nacionalne ravnoteže. Život i uslovi postali su neizvesni uprkos povoljnoj ekonomskoj situaciji, imajući u vidu da su sve tri zemlje bogate energetskim resursima.