„Paviljon br. 6“ u Vranju

Pojedinac kao inicijalni kreator konkretnog iz koga se rađa opšte u zadatoj nemogućnosti osuđen je da zatvori krug iza sebe. Da bude u unapred zadatom žrtveniku. U okruženju samoizolovanog nečinjenja on prihvata samopogubljenje. A. P. Čehov to slika u noveli „Paviljon br. 6“ koji je napisao 1892, a ispod koje se, u vranjskom Pozorištu „Bora Stanković“, dramaturški i rediteljski potpisuje Nebojša Dugalić.
Provincija koja nije samo geografski, već u ovom slučaju i mentalni preferencijal zluradosti, pakosti i zapuštene opštosti, ne daje mogućnost za bekstvo. U tako zadatoj liniji kretanja pojedinac po sebi, i za sebe, mnogo brže dolazi do fatalnog suočavanja sa tragikom. „Kad se društvo ograđuje od zločinaca, duševno bolesnih i uopšte ljudi nezgodnih po njega, ono je nepobedivo“, veli u jednoj od replika Andrej Jefimič Ragin. Dugalić u svojoj dramatazaciji, u saradnji sa Ljiljanom Zrnzević, nema nameru da ansambl vranjskog pozorišta poštedi onoga „što će se desiti“. On u podeli precizno koristi raspoloživo glumačko iskustvo, prilagođavajući dinamiku, ne dozvoljavajući patetiku uz očuvanje surovosti. U centru rediteljskog postupka je pojedinac (Ragin), koji doživljava poraz okruženja, pokazujući i svu snagu nekontrolisanog provincijskog zla.

Kulturni ataše ambasade Rusije na premijeri

Ataše za kulturu ambasade Rusije u Beogradu, Oleg Evgenjevič Buldakov, prisustvovao je zajedno sa suprugom premijeri predstave „Paviljon br. 6“. Nakon predstave, Buldakov je na odličnom srpskom jeziku razgovarao sa svim glumcima, naglašavajući svoje zadovoljstvo onim što je video u ovakvom čitanju Čehovljeve novele. „Predstava svakako zaslužuje da bude viđena u celoj Srbiji, a nadam se da će se naći i u festivalskoj produkciji“, preneo je svoje utiske za Danas Buldakov.

Raspeće kroz koje prolazi do (ne)očekivanog ishodišta, Andrej Jefimič Ragin Radoslava Radivojevića otkriva utemeljenu preciznost i iskustvenost, bez čega je nemoguće ostati po strani „vrzinog kola“. Ova Radivojevićeva kreacija može se, u njegovom sveobuhvatno bogatom glumačkom korpusu, svesti na evoluciju prethodnog, a kroz tumačenje Stankovićevih likova u „Koštani“, „Božjim ljudima“, „Nečistoj krvi“, „Gazda Mladenu“, pa i samog Čehova. Svojevrsni kontrapunkt Radivojevićevom Raginu, svojom emocijom progona čini Dragan Boža Marjanović, čiji Ivan Dimitrijevič Ragin, mimikom, tačno podešenom emocijom, unosi nemir, sumnju, neizvesnost, postavljajući dilemu gde je razlika između granice normalnosti i ludila. Dijametralnost približavanja na relaciji Ragin – Gromov, odličan je šlagvort za Jevgenija Fjodoriča Hobotova u tumačenju Dragana Stankovića. Licemerna surovost, sa kojom Stanković tumači Hobotova, zapravo je poklopac na šahtu koji nudi nemogućnost izlaska iz zasluženog i predviđenog. Kompletnost predstavi daju Darjuška Radmile Đorđević, Mojsejka Aleksandra Mihajlovića, kao i Bolesnik sa ordenjem Dragoljuba Jovanovića. Pantomimička prisutnost Bolesnika koji kuca Dragana Živkovića i Paralitičara Ninoslava Trajkovića, te elementarna surovost čuvara Nikite Saše Stojkovića, kompletiraju dobro izvedenu rediteljsku zamisao.
Od Dugalićevog „Paviljona br. 6“ tek treba očekivati seizmičke aktivnosti u srpskoj teatarskoj produkciji. Više nego vredna predstava, koju je vranjski ansanbl odigrao bez opterećenja, precizno vođen u racionalno osmišljenoj scenografiji i nenametljivim muzičkim ilustracijama. U svakom slučaju, prestonička publika, i kritika, trebalo bi sa pažnjom da proprate vranjsku predstavu koja tek počinje svoje putovanje kroz vreme i prostor, nudeći devedesetominutno zadovoljstvo u morbidnom.