Gore je nego 1968.

Predsednik Tramp bio je za to vreme u podzemnom bunkeru sa tajnom službom.

Zašto Amerikanci protestuju na način koji nije viđen još od 1968? Noćima su Vašingtonom odjekivali povici „ruke u vis – ne pucaj“, i to zbog nasilne smrti još jednog nenaoružanog Afroamerikanca.

Demonstranti su svoj bes iskalili na ulicama istorijskih delova Vašingtona i Džordžtauna lomeći izloge, uništavajući komercijalne prostore i male porodične piljarnice u akcijama koje podsećaju na organizovano divljanje.

U divljem naletu zapaljene su podrumske prostorije crkve Sv. Džon, svetinje iz 1800, koja se nalazi naspram Bele kuće i u kojoj se od 1816. služe molitve za sve američke predsednike.

Zgrada Sindikata Američke federacije rada i Kongresa industrijskih organizacija (AFL-CIO) takođe je bila u plamenu. Ona je simbol prava svih radnika bez obzira na ekonomski status ili rasu.

Ali, iznenađuje da su se policajci u Vašingtonu i Njujorku „spustili na kolena“ pred demonstrantima; da su klekli u znak solidarnosti sa masama koje žele više od floskule „pravda i jednakost“ u Americi.

Ovde se ne radi samo o ubistvu, već o decenijama nerešavanih rasnih i ekonomskih odnosa, lošoj zdravstvenoj politici i političkim nejednakostima u Americi.

Ovi protesti su gori od onih koje sam doživela 1968. kao student na univerzitetu Berkli u Kaliforniji.

Na ulice smo izlazili skoro svake treće nedelje, uglavnom zbog neslaganja oko rata u Vijetnamu.

Ali smo protestovali i u znak solidarnosti sa francuskim studentima; na ulici smo davali glas za Afroameričke studije, oblast koja se prevashodno bavi istraživanjem istorije, kulture i politike crnaca iz Sjedinjenih Država, za uvođenje studija o trećem svetu i njegovih odnosa prema Zapadu.

Tada nas je administracija Ronalda Regana, tadašnjeg republikanskog guvernera Kalifornije, koji je kasnije služio dva mandata kao predsednik Amerike i koji je negirao krizu izazvanu HIV-AIDS čitavi šest godina, prskala biber-sprejom i suzavcem.

Danas se Amerika suočava sa daleko većom krizom i ozbiljnijim optužbama.

Mi smo nacija pod neofašističkim vođom u kojoj uplašeni građani nemaju prethodnog iskustva sa vođama kao što je to slučaj sa građanima Mađarske, Poljske, Srbije, čak i Italije, koji to svakako prepoznaju i isto su doživeli tokom svog života.

Naši mediji su i dalje daleko slobodniji od njihovih, ali su i označeni kao „neprijatelj naroda“, što je staljinistička fraza, i kao „lažne vesti“.

Imamo vrhovnog šefa koji svoju diplomatsku komunikaciju vodi preko Tvitera, teši ožalošćene i uplašene i preti naciji koja se nalazi u karantinu zbog kovida 19, govoreći da će na demonstrante biti pušteni krvoločni psi i ubojito oružje ukoliko se usude da napadnu ogradu Bele kuće.

Sanjala sam da Obama i Džordž V. Buš, Džimi Karter, pa čak i Bil, ali ne i Hilari Klinton, marširaju ruku pod ruku ulicama Vašingtona, Los Anđelesa, Mineapolisa, Pitsburga, Atlante, Kolambusa, Klivlenda i prizivaju duh Martina Lutera Kinga, ubijenog 1968, čoveka koji je verovao da je luk istorije dug, ali da se kreće ka pravdi.

Imam želju da ovaj san postane stvarnost i za moje prijatelje u Srbiji.

Autorka je slobodna novinarka/urednica u Vašingtonu, nekada je radila na obuci medija u Srbiji