Srbija posle Kosova

Kosovo je ponovo javni prioritet, ali podmetnut organizovanom i brutalnom kampanjom vlasti i opozicije. Srbija koja se srozala na Marka Đurića i Vuka Jeremića tužna je olupina koja ne samo da neće „sačuvati Kosovo“, sa ovakvim liderstvom postaće crna rupa svih svojih vitalnih resursa. Nije odgovoran samo Aleksandar Vučić. On se, nažalost, vraća u mladost, umesto da nastavi putem koji je najavio 2012. Odgovorni smo svi koji nismo imali snage, upornosti ili hrabrosti da srpsku politiku uskladimo sa interesima biološkog opstanka i etikom istine.

Srbija je izgubila Kosovo onog trenutka kad je kosovska etnička većina definisala političku volju za otcepljenjem i formiranjem velike albanske nacionalne države. Asimilacija nije bila moguća, ali su propuštene šanse, 1918-1998, da se izgrade institucije i mehanizmi zajedničkog života, možda svedenog na trgovinu, infrastrukturu i komunikacije, ali slobodnog od teskobe, straha, tenzija i sukoba. Svi koji pozivaju na očuvanje statusa Kosova pozivaju na obnovu nasilja koje će kosovsku etničku većinu primorati na pokornost kojoj je alternativa iseljavanje, eventualno etničko čišćenje, genocid, sve one radnje koje su srpske vlasti i JNA usavršile u deceniji rasturanja jugoslavenske zajednice. U političkom i etičkom smislu, ne samo u smislu etničkih odnosa, Srbija je Kosovo izgubila usaglašenom kampanjom srpskih intelektualaca, političara, policijskih i vojnih struktura i organizovanog kriminala koju je davne 1968. poveo Dobrica Ćosić, da bi je preuzeli Milošević, Koštunica i Tadić. Ta njihova pamet iskalila se i na inicijaciji NATO intervencije 1999, i prilikom demoliranja Beograda nakon mitinga Kosovo je Srbija 21. februara 2008.

Razumem Vučićevo otezanje u Briselskim pregovorima i svim paralelnim procesima koji se odnose na postizanje trajnog i obostranog pravno obavezujućeg dogovora. Kosovski dogovor podrazumeva gubitak jednog dela biračkog tela i novu političku krizu. Optužbe za izdaju biće glasnije od poziva na povratak demokratiji i uspostavljanje vladavine prava. Kolateralnu štetu pretrpeće i evropska integracija, jedini moguć okvir, ujedno koristan i podsticajan, budućeg ujedinjenja svih jugoslovenskih naroda i narodnosti. Vučić, međutim, plaća i skupu cenu povlađivanja svim svojim medijskim i strateškim saradnicima koji rukovode kampanjom radikalizacije javnosti. Srbija nakon Kosova bila bi kampanja koja nam je, u narednom periodu, najpotrebnija. Afera Telekom-Kopernikus završiće na sudu za organizovani kriminal, ali je namerno potisnuta koruptivna i izdajnička predaja NIS-a ruskoj državnoj mafiji. Putin je iste 2008. izneo „Strategiju razvoja Rusije prema 2020“, zabrinut NATO širenjem, postavljanjem američkih trupa u istočnoj Evropi i raketnim štitom. Tadašnji ministar spoljnih poslova i aktuelni lider opozicije Vuk Jeremić izjavio je da „će naftno-energetski sporazum sa Ruskom Federacijom ekonomiju Srbije učiniti jačom, ali da on ima i političku dimenziju, jer potvrđuje strateško partnerstvo Moskve i Beograda i Srbiju čini spremnijom za suočavanje sa izazovima koji su pred njom“.