Sila bogatstva i nacionalizma

Veći stepen sreće, ili bar delimično izvlačenje iz duboke nesreće običnih ljudi, naspram opozicione i vlastodržačke elite, u njihovoj međusobnoj borbi i pobedi jednih nad drugima, nije moguće postići.

Nije moguće postići sreću za što veći broj pojedinaca u ovdašnjoj zajednici tako što će se u državi koja se nije obračunala sa ratnim profiterima, genocidnim političarima, onima koji su etnički čistili ovdašnje prostore i na tome zarađivali silne novce, a koji su trenutno na vlasti – za prevlast boriti gotovo istim oružjem – nacionalizmom i sumnjivom silom bogatstva, stečenom i umnoženom u vremenu kada su imali visoke državne i javne funkcije.

Ta moć sumnjivog kapitala u kombinaciji sa nacionalizmom kao osnovnim argumentom i političkim stavom, sa ciljem udvaranja duboko nesrećnim i, izvesno, najsiromašnijim građanima na evropskom tlu, uticaće, kao što je unazad već decenijama slučaj, na uspostavljanje još gorih uslova života građana. Nije reč o jednoj dokazanoj prilici i utemeljenom iskustvu, već nizu očiglednosti, koje su, valjda, upravo zbog jačine otiska, takve da ih najveći broj građana, čak i oni kojima je to posao, ne uočavaju.

Već nade polažu u promene koje može da izvede nacionalistička i za ovdašnje prilike, vanredno bogata opozicija. Stepen manipulacije ratno huškačkom retorikom ostavio je na obične ljude dalekosežne posledice.

Čini se da su se decenije i decenije brutalnog medijskog, kulturnog i obrazovnog trovanja neistinama o prikrivanjima grehova nekolicine zlikovaca na vlasti i njima podređenih (sa većom odgovornošću), koji su stekli enormna bogatstva i privilegije na smrti i siromaštvu, ozbiljno inficirale i najotpornije članove i javne radnike na zlokobnost njihove politike. Inače, kako je moguće da posle ovoliko godina i dokazivanja da je politika nekadašnjih „demokratskih“ snaga, sa Vukom Jeremićem, Draganom Đilasom, kao i novonastalim, danas, valjda jedinom javnom ličnošću koja se otvoreno deklariše kao obožavatelj Ratka Mladića – Boškom Obradovićem, nemoguće, najpre, da skine ratno zločinački i profiterski režim Aleksandra Vučića.

Jer je njihova borba zasnovana na promociji iste takve politike, nacionalizma i mržnje i netrpeljivosti, odnosno neiskrenom odnosu prema ratovima i njihovim direktnim učesnicima, a, paradoksalno, upravo onima protiv kojih trenutno nastupaju u borbi za prevlast.

Sledeći nivo, ukoliko bi ova prva prepreka i uspela, a to je skidanje ratnog profitera i najkorumpiranijeg političara u novijoj istoriji Srbije – Aleksandra Vučića, bio bi isto tako u neskladu sa njihovim potencijalom i onime što nude i „poseduju“. Jer, odstupanje od politike koju žele da sruše, dokazano je njihovom praksom, na najočigledniji način, oni nemaju u nameri. Bogati, nastali u politici u tranzicionom periodu iz kojeg su izašli kao finansijski moćnici, o čemu ni najmanje merljiv procent građana bi mogao uopšte da zamisli (i to ne zbog izostanka znanja i objektivnih sposobnosti, razume se) trudili su se i dok su bili na vlasti, kao i danas, da upravo opravdaju najveće grehove svojih političkih protivnika.

Problem je, međutim, u tome što njihovi politički protivnici nisu samo njihovi politički protivnici protiv kojih se bore i čije pozicije žele da zauzmu, već su to protivnici građana, javnog interesa, opšteg dobra, štetočine koje su osramotile sopstveni narod unazad i unapred decenijama. Zbog toga je ozbiljnost opozicije, njihova nekorumpiranost, svest o tome koliko je nacionalizam i fašizam Vučićeve i Dačićeve politike odnela života i unesrećila ljude, nužna za bilo kakav, pa i za najmanji društveni pomak. Upravo onaj kojem se nadaju oni što gledaju kroz prste korumpiranoj i nacionalističkoj opoziciji, uvereni da bi njihovo zauzimanje vlasti donelo željeno dobro ovdašnjem društvu.