Igra žmurke gospodara prirode

Pre osam godina, Skupština opštine Pančevo donela je hrpu ekoloških propisa: „Odluku o ograničenju količina i koncentracija štetnih materija koje se smeju ispuštati u vazduh“ (emisije, „Strategiju i program mera sanacije i zaštite životne sredine opštine Pančevo“, itd.). Temelj tih dokumenata bilo je „čvrsto opredeljenje“ da se grad ubuduće razvija bez opasnih i prljavih tehnologija“. Stav 2. pomenute „Strategije“ je jasan: „zabraniti dalju izgradnju i puštanje u pogon industrijskih i drugih objekata koji tehnološkim procesom proizvodnje mogu zagaditi vazduh, vodu, zemljište – uopšte životnu sredinu“.
Zavidnoj produkciji opštinskih propisa (a nije se oskudevalo ni u republičkoj i pokrajinskoj normativi), prethodila je analitička aktivnost lokalne administracije. Opštinska vlada je, zapravo, krajem 1988. godine formirala radnu grupu sa zadatkom da utvrdi odgovornost za neostvarivanje zaključaka Skupštine opštine o zaštiti životne sredine iz 1988. godine. Izveštaj te Radne grupe (na 24 gusto kucane strane) sadrži niz interesantnih podataka koji ni do danas nisu izgubili na aktuelnosti. Posebno je vredan opis „žmurke“ koja je prethodne dve i po decenije igrana sa zakonskim propisima o izgradnji industrijskih objekata. Konstatuje se u tom materijalu, pored ostalog, da „sanitarne saglasnosti za lokaciju nema ni jedan industrijski objekat, osim Amonijak III u Azotari (mada nema ostale saglasnosti)… osim ova tri kompleksa (Sulfolan, FCC i Vicbreking) nijedan važniji industrijski objekat u Pančevu nema sanitarne saglasnosti za gradnju, a ovi su, pak, doneti bez prethodne saglasnosti za lokaciju. „Dalje se opisuje najčešća taktika izvrdavanja zakonskih normi: „…sanitarna saglasnost za lokaciju se i ne traži, a kada je izgradnja već pri kraju, traži se saglasnost za projektnu dokumentaciju…“