Ko se boji VANU?

Vojvodina je prepoznatljiv istorijski i politički subjekat. Autonomiju je dobijala i u Austro-Ugarskoj. U doba Austro-Ugarske je imala svoju Patrijaršiju i onda kada je Beograd nije imao. Matica srpska, možemo reći ravna Akademiji nauka, osnovana je 1826. u Budimpešti. Vojvodina je tada imala i svoje Srpsko narodno pozorište. Srbi u Vojvodini su imali svoje pismo ćirilicu, gimnazije, škole, crkve, manastire, zastavu… Većina pravoslavnih crkava koje postoje u Vojvodini je građena u doba Austro-Ugarske, pa i prekrasna Saborna crva u Novom Sadu. Naučnici Mihajlo Pupin, Dositej Obradović, prvi ministar prosvete u Karađorđevoj vladi i osnivač Velike škole u Beogradu iz koje se razvio Beogradski univerzitet – iz Vojvodine su. Podsetimo se da se u Hrvatskoj đakovački biskup Josip Juraj Štrosmajer, još onda u Austro-Ugarskoj, izborio za Jugoslavensku akademiju znanosti i umjetnosti (JAZU) u Zagrebu.

Vojvođanski partizanski odredi, brigade i divizije Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije (NOVJ) su se borili protiv okupatora na svim prostorima bivše Jugoslavije, doprinevši oslobođenju od okupatora čitavog bivšeg jugoslovenskog prostora. I nisu bili sebični. U Vojvodini sada, pored Srba, žive i druge nacionalnosti. To su naši građani i državljani su Srbije, a Srba ima blizu 70 odsto. I ko se boji Vojvodine i VANU?! Zašto Vojvodini, nakon sve njene prošlosti i sadašnjosti, mnogo šta osporavaju u njenoj Srbiji? Koje nam to nazadne snage čine? Gospodo, vi koji sumnjivo gledate na Vojvodinu, opametite se – Vojvođani nisu secesionisti! To samo vi kažete. I na kraju, koji bi glavni grad Vojvodine, osim Novog Sada, mogao biti. Spekulišete pridevom Novog Sada. Čemu? I neka je Kragujevac glavni grad Šumadije, pa šta. To je Srbija i ostaje Srbija.

Rade Vukosav, Novi Sad