U potrazi za rajem

U dane Hidžre, u vaš stereo uređaj moglo je da dospe gizdavo izdanje imena „Shine“, kao najnovija varijanta preseljenja jednog naročitog bića i njegove osobne imagincije, godinama (decenijama!) nakon što je jedno sveto pomicanje istovetne persone već bilo obavljeno.
Objavljujući vrhunac metaboličke veze hipi folka i džeza na svojoj „Hejira“ negde tamo 1976, u slavu svog ondašnjeg putovanja preko Sjedinjenih Amerika, automobilom, sa Istočne na Zapadnu obalu, Džoni Mičel danas, situirana u kanadskoj Alberti, dakle u svojoj matičnoj domovini nakon svega, više je izvršilac svemirske pravde hodočašća Hidžre u svoje unutrašnje krajolike nego išta, a „Shine“ je sa svoje strane, ispod koreografskog pokrova od ljupkih balerina, nameran da ako ništa drugo ovu pravdu sprovede do svih vaših senzornih ćelija kroz duga razdoblja humane tišine.
Šta slušamo u sadašnjici, o čemu sanjaju moderni singer-songwriteri, ima li mesta prevelikom zanosu spram kakvog čudesnog grada, čarobnog kontinenta, halucinantne revnosti sopstvene nutrine, opijaju li ponovo davnine predačkih svetova, zaglušni urođenički ceremonijali, sva ta prvobitna anarhija, pročišćena testijicama džez kontemplacije i poetskog umeća do bestelesnih priviđenja usamljenih herojskih prilika u potrazi za rajem?
Glasa spuštenog za mnogokoji stepen od onih blistavih, upravo sjaktavih interpretativnih vokalnih vrleti preko kojih je vodila njena neodoljiva zvučna misija dostatno dugo, Džoni Mičel i u svojim najnapuklijim nekadašnjim svojstvima izranja kakav aromatični dragulj. Tela rastočenog u samu sopstvenu muziku, ona je ovde na „Shine“, poput stoletnog okeana koji ophrvava, započinjući ponovo odista jednim pravovernim džez introom, ali odlazeći odmah zatim u svetlosne opsene i čarolije pradrevnih bajki bez obaveze oštrica prema tekućoj svakidašnjoj banalnosti, no samo i isključivo prema sebi samoj.