Plavi vodi „crne zvezde“

Da li samo zahvaljujući dobrom glasu na kojem su ovdašnji stručnjaci u toj afričkoj državi, ličnom trenerskom pedigreu i utisku koji je ostavio u dugim i iscrpnim pregovorima s čelnicima Saveza Gane ili i (verzija tamošnjih medija) uticaju menadžerske agencije Virtus international, Gorana Milovanovića, na dešavanja u pomenutoj reprezentaciji, tek popularni Plavi je u trci za mesto novog šefa struke pretekao Portugalca Umberta Koelja, domaćeg stručnjaka Herberta Ada i nekadašnju ganjansku igračku legendu Marsela Desaija. I potpisao dvogodišnji ugovor, sa zadatkom da sa Esijenom, Gijanom i ostalim asovima evropskih i afričkih klubova makar ponovi uspehe prethodnika Rajevca, koji mu je u amanet ostavio oformljen tim, finale Afričkog kupa nacija i četvrtfinale Svetskog prvenstva. Za to mu, međutim, neće biti dovoljno samo poznavanje igre već i adaptacija na specifičan mentalitet afričkih fudbalera, česte hirotive ispade i ucene zvezdi tima, „vetar u leđa“, neretko nerealnih i ćudljivih poslodavaca, kao i konsenzus sa, ponekad, neosnovano kritičkim i sumnjičavim novinarima u Gani. U toj borbi Stevanoviću bi moglo da pomogne iskustvo stečeno u sličnim bitkama vođenim u vreme dok je, posle pomoćničkog staža kod Slaviše Jokanovića, kao prvi trener vodio Partizan (ni celu polusezonu).

A tu je šansu dugo čekao, kaleći se kao „desna ruka“ kolegama. Iliji Petkoviću bio je i više od toga. Poznavaoci prilika u tadašnjoj reprezentaciji Srbije i Crne Gore tvrde da je Stevanović koliko i selektor zaslužan za plasman naše selekcije na Mundijal u Nemačkoj 2006, sa samo jednim primljenim golom tokom čitavih kvalifikacija. Kao igrač, 27. novembra 1966. rođeni, Stevanović je najdublji trag ostavio u matičnom Partizanu (osam godina proveo u Humskoj), posle kojeg je internacionalnu karijeru, u ulozi ofanzivnog veziste, pravio u Portugaliji i Grčkoj.

Novi selektor Gane oženjen je Dubravkom, s kojom ima sina Anđela i ćerku Jovanu, inače vrlo talentovanu odbojkašicu Crvene zvezde.