Godišnjica nezavisnosti

Građani Srbije od izlaganja rizicima da budu poslati na ratišta širom bivše Jugoslavije, budu ubijeni ili učestvuju u ratno zločinačkim poduhvatima, a građani Kosova, prvenstveno smrti i etničkog čišćenja.

Bilo je to 1999. i 2000. godine, nakon NATO bombardovanja Srbije, ali i srpskih vojnih i policijskih baza na Kosovu.

Građani Srbije su petooktobarskom revolucijom na ulicama širom Srbije, a, pre svega, u Beogradu, srušili diktatora Slobodana Miloševića, dok je čak 800.000 građana Kosova, nakon povlačenja srpskih policijskih i vojnih snaga iz nekadašnje južne srpske pokrajine, bilo u prilici da se vrati u svoje kuće, uglavnom srušene i pregažene tenkovima i teškim naoružanjem Vojske Srbije.

Međutim 10.000 kosovskih Albanaca nije bilo te „sreće“ da dočeka oslobođenje, jer su, tokom rata na Kosovu ubijeni. Broj poginulih građana Srbije tokom NATO bombardovanja ni dan-danas nije utvrđen, jer se, iz nekakvog, izvesno poganog razloga skriva.

Maltene, proglašen je državnom tajnom, ili se u interpretacijama podržavaoca ratno zločinačkog režima lažno i neutemeljeno preuveličava.

To izvesno ne opravdava smrt nedužnih civila nastradalih tokom bombardovanja, kao što ne opravdava ni manipulaciju broja mrtvih od strane onih koji su učestvovali u ratnim zločinima prema kosovskim Albancima.

Ubrzo nakon petooktobarske revolucije, nova vlada u Srbiji na čelu sa premijerom Zoranom Đinđićem, počela je sa otkrivanjem i otkopavanjem grobnica sa telima kosovskih Albanaca širom Srbije, a tom prilikom otkrivena je i jedna od najtragičnijih – u Batajnici.

Naime, u batajničkom naselju Trinaesti maj, udaljenom dvadesetak kilometara od centra Beograda, tokom 1999. na poligonu Specijalne antiterorističke jedinice, smeštenom u ovom naselju, dovezeni su i zakopani leševi više stotina kosovskih Albanaca.

Do danas je ekshumirano više od 700 tela, među njima 75 dece.

Zbog najgnusnijih ratnih zločina, ne samo na Kosovu, već i Hrvatskoj, kao i genocida u Bosni i Hercegovini, vlada Zorana Đinđića uhapsila je i isporučila Haškom tribunalu diktatora i najvećeg balkanskog krvnika – Slobodana Miloševića.

Bio je to jedan od najsvečanijih praznika za većinu građana Srbije ali i naroda bivše Jugoslavije, čije je gradove i sela, tokom rata devedesetih, Miloševićeva vojska, kao i niz paravojnih jedinica, razarala, stanovništvo ubijala, proterivala i dovodila do samog dna siromaštva i gladi.

Upravo zbog namere razmontiranja te ratno zločinačke i ratno profiterske klike, isporučivanja Haškom tribunalu, kao i presecanja mafijaških kanala, tri godine kasnije, premijer Đinđić, inače teško omražen od strane svojih političkih protivnika, Vojislava Koštunice i njegove kabinetske klike, kao i političkih naslednika Slobodana Miloševića i najavljivača njegove smrti, Vojislava Šešelja – aktuelnih vlastodržaca danas – Ivice Dačića i Aleksandra Vučića, ubijen je sa leđa, prilikom ulaska u zgradu Vlade Srbije.

Time su, između ostalih tragičnih posledica, ponovo zakopane sve grobnice sa telima kosovskih Albanaca, koji su juče obeležili 13 godina od proglašenja nezavisnosti od Srbije.

U proteklih dvadeset godina, od prestanka rata i povlačenja srpskih vojnih i policijskih snaga sa Kosova, odnosno 18 godina od ubistva Đinđića, širenje govora mržnje i propagiranje teške diskriminacije i netolerancije prema Albancima, nije zaustavljeno, iako je takozvani proces normalizacije uveliko u toku.

Velike zapadne sile uložile su u režim Aleksandra Vučića ogromp pčekivanje sa nadom da će upravo on biti taj koji će priznati kosovsku nezavisnost, staviti tačku na višedecenijsku mržnju i omogućiti normalan suživot Srba i Albanaca na Kosovu, ali i dobrosusedske odnose.

Prošla je skoro decenija njegove vladavine, ili preciznije rečeno diktature u Srbiji, ali od očekivanog pozitivnog ishoda građani dve države i dalje su daleko.

Otežavajuću okolnost predstavlja i preovlađujuće nacionalistička opozicija režimu Aleksandra Vučića, koja na osnovama mržnje prema kosovskim Albancima, gradi svoju popularnost među teško izmanipulisanim, ratom opustošenih i osiromašenih građana Srbije.

S tog aspekta, tužna je gotovo svaka godišnjica nezavisnosti Kosova, ali vredna poštovanja i čestitanja.

Kosovski Albanci su se oslobodili politike Slobodana Miloševića, što se, međutim, ne može reći i za građane Srbije.