Lepi, beli zubi Ane Brnabić

Metafora o „bezubim naprednjacima“, čini se da, ipak, nije baš zgodna za upotrebu u stavovima jednog od najviših zvaničnika Srbije, i ne samo Srbije, već bilo koje države. Najpre na nivou pristojnosti i empatije prema siromaštvu koje je preovlađujuća odlika i karakteristika ovdašnjeg društva. Srpsko društvo spada u najsiromašnije u celoj Evropi, a premijerka snosi ogromnu i, takođe, preovlađujuću odgovornost samom činjenicom da se nalazi na čelu Vlade. Bez obzira na to da li se njena uloga iscrpljuje ili ostvaruje u tek ponekim delovima nadležnosti koje su dodeljene premijerskom funkcijom, zbog uzurpacije nadležnosti od strane predsednika države Aleksandra Vučića. Uprkos osnovnim načelima podele vlasti, odnosno javnog interesa, ona snosi punu odgovornost i za takav slučaj. Kao što je snosi i za opako siromaštvo u kojoj živi najveći broj građana, bez novca i životnih navika koje proističu iz upravo suprotnog stanja, a reč je o, recimo, zdravstvenoj kulturi.

S druge strane, nemali broj kritičara naprednjačke vlasti izražava vrlo uočljiv primitivizam i oholost u komentarisanju i zauzimanja stava prema građanima koji glasaju za Srpsku naprednu stranku, obožavaju Vučića, pojavljuju se na njihovim mitinzima i pružaju mu podršku na trgovima. Osim što se podsmevaju njihovoj pameti, ulažu ogromnu energiju upravo u komentarisanje njihovog izgleda, koristeći pritom taj prostački opis – bezubi naprednjaci. Takav odnos prema većini ljudi koji žive sa tridesetak hiljada dinara mesečno, i manje, koji su, prema pozicijama na društvenim lestvicama zauzimali najniže nivoe, i samim tim bili na prvoj liniji fronta za svaku manipulaciju i žrtvovanje od strane, najpre ratno zločinačke vlasti a potom i one tranzicijsko korupcionaške, primer je te nove vrste fašizma. Isključivosti i potrebe za poništenjem onih najnesrećenijih i najvećih žrtva upravo onoga što je predmet te takozvane elitističke kritike vlasti.

Opet, prisvajanje te prostačke krilatice od strane predsednice Vlade, kao i negativno određenje naspram njega – tog preovlađujućeg društvenog sloja – siromašnih – mnogo je veća sramota od one kojoj se izlažu građani takvog standarda da mogu da, ne samo redovno posećuju zubara, već i da imaju dovoljno slobodnog vremena da u lagodnosti svakidašnjeg života posmatraju političke prilike i zauzimaju kritički stav, a žrtvama sistema se podsmevaju jer nisu u istim egzistencijalnim okolnostima i, pretpostavlja se, iz njihovog ugla, istog intelektualnog kapaciteta kao i oni.

Sledeći nivo sramotnog odnosa Ane Brnabić prema društvenoj stvarnosti i građanima nad kojima ima moć ali i odgovornost ogleda se upravo u njenim zubima, koji su zdravi i savršeno beli. Oštri i podložni osveti, jer, odakle potreba da se razračunava sa, kako ona kaže, takozvanom elitom, kada pred sobom ima milione upravo onih koji žive životima nedostojnim čoveka u 21. veku. Odakle taj nagon i nesuzdržavanje da izrazi bes naspram te „šačice“ dobrostojećih kritičara njene vlasti, odnosno da sve koji imaju zamerke na rad nosioca državnih funkcija strpa u isti koš. Jer, izvesno, i oni koji se bore za radnička i prava siromašnih, koji dižu svoj glas protiv toliko rasprostranjene korupcije, otkrivaju različite afere koje dolaze i do nje, a ne samo do njenih najbližih saradnika i onih drugih koje nije sama ni birala, a ne vise samo na društvenim mrežama podsmevajući se svetini koja glasa za naprednjačku vlast, mnogo su jači i kredibilniji kritičari i Brnabićkine vlade i kabineta na Andrićevom vencu. Veliki broj kritičara vlasti saoseća sa tim „bezubim naprednjacima“ sa kojima se premijerka poistovetila kako bi navodno raspršila taj mit, a zapravo ga je samo još više utemeljila, prelazeći upravo na stranu takozvane elite u odnosu naspram njih.

Jer, biti „bezubi naprednjak“ nije ništa loše samo po sebi, to je zapravo velika nesreća i patnja, a ispostavljati otvaranje muzeja kao argument da se, ipak, ne radi o takvim glasačima za naprednjačku vlast, već ljudima koji podržavaju visoku kulturu u uslovima apsolutnog siromaštva i ponora korupcije, predstavlja krajnju neosetljivost i isključivu potrebu za obračunom sa neistomišljenicima. Sve je to preče od kažnjavanja korumpiranih ministara i prijatelja iz najbližeg okruženja, od pokušaja zauzimanja autonomnog i nezavisnog stava prilikom obavljanja funkcije predsednice Vlade, suočavanja sa sopstvenom odgovornošću i bar pokušaja da se cela ta postavka obrne i na kraju ispadne – pošten.