Peder, a ne Vučić

Naime, rame uz rame, u jedan glas, stoje i čuju se pripadnici najrazličitijih društvenih grupa bez ikakvih naznaka netrpeljivosti. Oni koji bi se mogli nazvati navijačima ili simpatizerima nekakve Šešeljeve Srbije zajedno sa pripadnicima LGBT populacije i onih kojima je u društvenom angažmanu prioritetna borba protiv nacionalizma, skandiraju zajedno u opštem saglasju. Kao neposredni svedok ovih dešavanja na ulicama danima unazad, od samog početka demonstracija, mogu da tvrdim da je ovaj studentski bunt zapravo opštenarodni, odnosno da je u svojoj silini i spontanosti poništio netrpeljivost kao jednu od glavnih problema i odlika društva. To je, dalje, prema subjektivnoj oceni, verovatno prva pobeda ovih protesta, o kojoj su godinama unazad sanjani snovi.

Jer, ko bi mogao zamisliti slučaj u kojem sindikalci i obični radnici propalih preduzeća, ostavljeni u poznim godinama bez plata i perspektive daljeg zapošljenja, stoje bez ikakvog problema iza transparenta – RADNIK A NE ROB, PEDER A NE VUČIĆ. Da li bi se mogla zamisliti situacija u kojoj pripadnici LGBT populacije slobodno hodaju zajedno sa nezadovoljnim policajcima i zaposlenima u vojsci, kao i hiljadama drugih običnih ljudi, onih koji se u istraživanjima javnog mnjenja prepoznaju kao homofobi, noseći transparent: NARODE, PEDERI SU VAMA. To se upravo dešava ovih dana na ulicama Beograda. I tome je neobično prijatno prisustvovati.

Takođe, činjenica da su logističari protesta, dakle, ne organizatori, već nekoliko desetina njih koji se sami javljaju i okupljaju kako bi stavili na raspolaganje svoje motive, želje i sposobnosti u pogon opstanka i širenja ovog bunta, zaista studenti, odnosno vrlo mladi ljudi, koji su prepoznali društveni trenutak u kojem na strani političara, za sada, nemaju nikakve saveznike, doprinela je da spontanost i odsustvo usko formalizovanog delovanja postane najveća snaga demonstracija.

Jasno je da ti studenti dolaze iz najrazličitijih ideoloških pozicija, da su im različiti problemi prioritetni, da je deo njih suočen sa mračnom prošlošću i posledicama zlokobnog nacionalizma, kao i da značajan deo njih toga uopšte nije svestan. Ali, upravo situacija u kojoj je ova druga grupa izložena uticajima dela onih koji to jesu, bez pobune i protivljenja tome, čini ovaj protest pobedonosnim i bez ispunjenja ijednog političkog zahteva oko kojeg su okupljeni.

Na kraju, pokušaj vlasti da identifikuju „Protest protiv diktature“ sa predstavnicima opozicije, Sašom Jankovićem i Vukom Jeremićem, namera je da se te demonstracije „zgade“ ne samo građanima koji su glasali za Aleksandra Vučića i koji podržavaju njegovu Srpsku naprednu stranku, već i samim učesnicima protesta, odnosno onima koji su protiv aktuelnog političkog establišmenta i pridružili bi se okupljenima na ulicama širom Srbije da izraze svoj bunt. Fenomen masovnih demonstracija uveliko je definisan kao pokret koji je nastao na groblju izneverenih očekivanja koje su građani imali od onih koji se nameću kao politički lideri godinama unazad. NJihovi politički programi uopšte nisu važni naspram tereta koje kao ličnosti nose učešćem u političkom životu, a pokazalo se i da su ti programi upravo najbolje ogledalo njih samih, zasnovani na ideološkim podelama, ili demagoškim floskulama o mogućnostima njihovog pomirenja.

Ono što se od dvehiljadite godine do danas ispostavilo kao princip na kojem je zasnovana sudbina i život građana na svim nivoima zapravo je teška korupcija i pribavljanje privilegija za političku elitu i one koji su njima bliske, što, razume se, posledično rezultira nepodnošljivim siromaštvom najvećeg broja ljudi u Srbiji. Zato je pobuna protiv siromaštva osnovna poluga ovih demonstracija jer je ono rezultat strogo kontrolisanog i diktatorskog sistema Aleksandra Vučića.