Vučićeva pucaljka

Zašto je predsednik Srbije objavio tu fotografiju, uz komentar: „Posle uspešnog boravka u Sarajevu, najbolje okrepljenje pred povratak u Beograd. Služio sam vojsku u Lukavici i još od tada obožavam sarajevske ćevape“?

Lukavica je, inače, mesto u Bosni i Hercegovini, u opštini Istočno Novo Sarajevo, koje pripada bosanskohercegovačkom entitetu Republika Srpska.

Imajući u vidu ratno huškačku prošlost predsednika Srbije, njegovu aktivnu političku prisutnost i pripadnost stranci osuđenog ratnog zločinca Vojislava Šešelja, tokom krvavih devedesetih, odnosno njegovu aktuelnu politiku poricanja sopstvene odgovornosti za krvave sukobe u Bosni, genocid, ratne zločine, kao i četvorogodišnju opsadu Sarajeva, grada koji je posetio pre dva dana, fotografija njegovog lica iznad tanjira sa sarajevskim ćevapima, u avionu, prilikom povratka u Beograd, u najmanju ruku – čini se neukusno.

Pre svega, jer je stavljena u kontekst služenja vojnog roka u državi u kojoj je, ubrzo nakon odsluženja, počeo da se pentra brdima iznad opkoljenog Sarajeva, kao potrčko svom političkom lideru Vojislavu Šešelju, vozeći se u džipu koji je na prednjem delu imao kostursku glavu, a sa strane, na vratima tog vozila, natpis: „Sloboda ili smrt“.

Takođe, postoji snimak na Jutjub kanalu, na kojem se može videti da u pozadini ratnog zločinca Vojislava Šešelja stoji Aleksandar Vučić držeći pušku, pa je u javnosti ostalo legitimno pitanje da li je predsednik Srbije, pored ratno huškačke uloge, odigrao i onu direktnu – krvavu?

Da li je, dakle, iz te puške, koju je držao, i pucao na ljude opkoljenog Sarajeva?

Na njegov odgovor na ovo direktno pitanje koje je, tokom boravka u Sarajevu, imao prilike da mu postavi novinar Senad Hadžifejzović, sa FACE televizije, šira javnost će morati da sačeka do petka, dakle, sutra, kada će intervju biti emitovan.

Pretpostavljajući negiranje da je iz te puške i pucao po Sarajlijama, odnosno odgovor da ju je samo pridržavao ili nosio kao neizostavni „modni“ detalj, s obzirom na mesto na kojem se nalazio i u čijem prisustvu, može se postaviti i sledeće pitanje: Koja je razlika između podsticanja i huškanja ljudi da pucaju i granatiraju glavni grad Bosne i Hercegovine, pune četiri godine, šepureći se sa puškom po sarajevskim brdima i, s druge strane, direktnog ispaljivanja metka u metu – čoveka, civila, jadnika koji čami po podrumima žedan, gladan, prepadnut, koji je izgubio članove porodice, prijatelje od upravo tih srpskih metaka?

Velika, da, ali, sa određenog moralnog stanovišta i broja poginulih tokom srpske opsade Sarajeva, razlika je i mala.

Pogotovo što od predsednika Srbije ni 25 godina od okončanja krvoprolića po Bosni nijednom nismo bili u prilici da čujemo iskreno pokajanje niti priznanje sopstvene, kao i odgovornosti drugih krvnika sa srpske strane.

Osim negiranja genocida i ratno zločinačkog krvoprolića koje je kao mladi radikal svom snagom podsticao i podržavao, profitirajući na tome, podrška i saradnja koju danas ima sa Miloradom Dodikom, političarem koji deceniju unazad pokušava da ponovo podeli Bosnu i ostvari bar deo zlokobnog veliko srpskog sna iz devedesetih – otcepljujući Republiku Srpsku, predsednik Srbije, brutalnom medijskom propagandom, i dalje držeći ljude sa ove i one strane Drine, na ivici noža, odnosno straha od rata, priča bajke o nužnom pomirenju, dobrim odnosima, otvaranju granica, ekonomskoj saradnji…

Koristeći bolest i pandemiju, odnosno nedostatak vakcina protiv smrtonosnog virusa, ide okolo po regionu i, razume se, s obzirom na aroganciju, lično ih uručuje i besramno, kao da je reč o bombonjerama, hvali samog sebe i sposobnost da ih nabavi, za razliku, eto, od drugih koji to nisu u stanju.

To podsmevanje i veličanje sebe u uslovima bolesti i smrti, svakako, nije mu strano, s obzirom na to šta je sve radio u skoro tridesetogodišnjoj „političkoj“ karijeri.

Jako se dobro snalazi, neko će reći da mu se to mora priznati.

Da, ali samo ako se izuzme nasilje kao osnovno sredstvo takvog snalaženja.