foto Aleksandar Roknić DanasJovan Dučić je negde napisao da se za ugledne građane Rima nikada i nigde nije govorilo: Umro je, nego uvek i svuda: Živeo je. Ako bi se i za jednog našeg savremenika moralo reći: Živeo je, onda je to Ljubomir Simović – kaže za Danas pesnik i kritičar Gojko Božović, urednik izdavačke kuće Arhipelag koja je objavila vest da je Ljubomir Simović noćas napustio ovaj naš svet.
– Živeo je Ljubomir Simović u blistavim ritmovima svog pesničkog jezika, kao jedan od najvećih pesnika svog doba. U njegovoj poeziji male i obične stvari svakodnevice postajale su nesvakidašnja čuda poezije i istančani doživljaji sveta. Živeo je Ljubomir Simović kao pisac drama koje su ispunile srpska i svetska pozorišta. Na te scene izveo je dramske junake i replike koji su prešli pozorišnu rampu i postali deo svakodnevice.
Božović ističe i dubok, višedecenijski trag koji je Simović svojim angažmanom ostavio u našem društvu, i u tragičnim 90-tim godinama i sada, u tiraniji i mraku ove vlasti.
– Živeo je Ljubomir Simović kao odgovorni građanin i kritički intelektualac koji je govorio u pravom trenutku i predstavljao svaku vlast u svetlu koje je zaslužila. Sa Ljubomirom Simovićem odlazi jedna epoha srpske književnosti. Ali trajno ostaje njegovo književno umeće i istina: pesnici ne umiru, pesnici se rađaju – ističe Gojko Božović.
Kako je objavio Arhipelag, Ljubomir Simović, jedan od najvećih modernih srpskih pesnika i dramskih pisaca, rođen je 2. decembra 1935. godine u Užicu, u rodnom gradu je završio osnovnu i srednju školu, a diplomirao je na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu, na grupi za istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik.
Za vreme studija radio je kao urednik i odgovorni urednik studentskog književnog časopisa Vidici. Radni vek je proveo kao urednik u kulturnoj redakciji Radio Beograda.
Objavio je pesničke knjige: Slovenske elegije (1958), Veseli grobovi (1961), Poslednja zemlja (1964), Šlemovi (1967), Uoči trećih petlova (1972), Subota (1976), Vidik na dve vode (1980), Um za morem (1982), Deset obraćanja Bogorodici Trojeručici hilandarskoj (1983), Istočnice (1983), Gornji grad (1990), Igla i konac (1992), Ljuska od jajeta (1998), Tačka (2004) i Planeta Dunav (2009).
Izbori iz Simovićevog pesništva objavljen su u knjigama Izabrane pesme (1980), Hleb i so (1985, 1987), Istočnice i druge pesme (1994), Učenje u mraku (1995), Sabrane pesme I-II (1999) i Pesme. Knjiga prva i Pesme. Knjiga druga (2005).
Simović je napisao četiri drame: Hasanaginica, Čudo u Šarganu, Putujuće pozorište Šopalović i Boj na Kosovu. Simovićeve drame su izvođene na mnogim našim scenama, kao i u inostranstvu.
Pored poezije i drama, Simović je posvećeno pisao i eseje o srpskim pesnicima i dramskim piscima. Iz toga je nastala knjiga Duplo dno koja je doživela više izdanja.
Eseje o likovnim umetnicima Simović je objavio u knjizi Čitanje slikа (2023). Simović je napisao i dnevnik snova Snevnik (1998) i roman Užice sa vranama (1995).
Počev od knjige autopoetičkih i angažobvanih eseja Kovačnica na Čakovini (1990), Simović je napisao čitavu serija knjiga u kojima je raspravljao o aktuelnim književnim, kulturnim, društvenim i političkim pitanjima: Galop na puževima (1994), Novi galop na puževima (1999), Guske u magli (2005), Obećana zemlja (2007), „Titanik“ u akvarijumu (2013), Žabe u redu pred potkivačnicom (2016), Odbrana Beograda (2020) i Neslana so (2023).
Odabrana dela Ljubomira Simovića u 12 knjiga objavljena su 2008. godine.
Ljubomir Simović je dobitnik najvažnijih književnih nagrada za poeziju, dramu i esejistiku. Simović je od 27. oktobra 1994. godine za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
