Dinamo brani čast Balkana u LŠ

Najviše ih je iz Nemačke – pet. I to: šestostruki pobednik LŠ – Bajern, čiji se plasmani u eliminacionu fazu tretiraju kao najnormalnija stvar na svetu; njemu u svakom segmentu poslovanja i delovanja suprotstavljena Borusija (Dortmund), s po jednim zvanjem kontinentalnog (vice) prvaka; Bajer, čija su dika i ponos vicešampionska pozicija od pre tačno dve decenije; Lajpcig, osnovan tek 2009. godine, ali, zahvaljujući jakim ulaganjima Red Bula, zalaufan na svim takmičarskim frontovima; Ajntraht, vicešampion iz daleke 1960. godine i pobednik minule Lige Evrope, slabiji za prodatog srpskog reprezentativca i MVP-a LE Filipa Kostića.

„Boje“ Engleske, Španije i Italije brane po četiri tima. Iz „kolevke fudbale“ dolaze aktuelni viceprvak Liverpul, sa Jirgenom Klopom pod čijom su se trenerskom komandom crveni već jednom uspeli na krov Evrope; Mančester siti čije prebogate gazde nikako da naplate enormno trošenje novca na transfere i primanja igrača, pa i platu šefa struke Žozepa Pepa Gvardiole; Čelsi u novoj eri na „Stamford Bridžu“, posle iznuđenog povlačenja starog vlasnika – ruskog tajkuna Romana Abramoviča; te Totenhem, kome je najdalji domet u elitnom takmičenju bilo drugo mesto 2019. godine.

Kvartet sa Pirineja, opet, predvode Kraljevići, jer je Karlo Anćeloti sa Karimom Benzemom, Lukom Modrićem, strelcem jednog ali 14. evropske krune vrednog gola – Vinisijusom i preostalim izabranicima, ovog maja u Parizu, ponovo pokazao ko je glavni na Starom kontinentu.

Društvo će mu praviti njegovi večiti rivali sa Pirineja; gradski izazivač Atletiko, čiji trener Dijego Simeone nikako da i u Ligi šampiona materijalizuje vrline čvrstog i agresivnog fudbala; odnosno Barselona, koja od 2015. godine čeka povratak na vrh, a celo leto je „visila“ u medijima zbog skupih pojačanja i nesrazmerno velike rupe u klupskom budžetu.

Sevilja ne pripada krugu starih i redovnih pretendenata na tron LŠ, ali se rekordni osvajač Lige Evrope ustalio u krem društvu i želi da nastavi sa pomeranjem svojih  granica.

I Apenini imaju isti broj jurišnika na najveću premiju iz nagradnog fonda Evropske fudbalske federacije, teškog više od dve milijardi evra. Aktuelnog vlasnika skudeta Milan, osvajača sedam Liga šampiona (pod svim imenima), ali bez pomenutog „skalpa“ još od 2007. godine; njegovog gradskog takmaca Inter, sa skromnijim skorom u ovom takmičenju (3); najveći italijanski klub Juventus, kome se od davne 1996. godine ne da vratiti staru evropsku slavu, iako su crno-beli dres nosile neke moćne generacije; Napoli, čiji zanimljivi gazda Aurelio de Laurentis do koske voli fudbal i (za sada) samo mašta da evropsku titulu donese na jug Italije.

Šta tek reći za francuski Pari Sen Žermen, čija kasa preliva od para zarađenih unosnom trgovinom naftom, ali rekordni transferi (Nejmar), dovođenje najboljeg fudbalera ovog veka (Mesi) i eksperimenti sa trenerima nikako ne donose toliko čekani trofej, pa se zadovoljava gomilanjem domaćih titula.

U Marseju se 1993. točio šampanjac, ali tog dana se čak i u tom delu Francuske malo ko seća, pa je svaki početak jedna nova avantura. To važi i za poznati porugalski triling Benfika – Sporting – Porto, čuveni škotski dvojac Glazgov Rendžers – Seltik, holandskog kolosa Ajaks, danski Kopenhagen, Klub Briž (Belgija), Plzen (Češka), Makabi iz Haife (Izrael), Salcburg (Austrija), Šahtjor (Ukranija) i zagrebački Dinamo (Hrvatska), jer niko od njih ne debituje na najvećoj pozornici, a pojedini su sa nje i više puta silazili kao najveći dobitnici.

Dinamovci nisu reprizirali davnašnje istorijske uspehe naše Crvene zvezde i rumunske Steaue, jedinih evropskih vladara sa Balkana, ali su njegov najčešći eksponent u LŠ. Tačnije, čak osmi put, pošto su u revanš drami preživeli produžetke sa Bodo-Glimtom.