Gvatemala (2): Novac, piće i duvan

Kolorit sela oko jezera Atitlan prevazilazi jedan gradić, malo dalje u brdima, Ćićikastenango.

Ime su mu dali meksički pratioci Pedra de Alvarada, početkom šesnaestog veka, i znači „Grad u koprivama“, a lokalni stanovnici koji pripadaju plemenu Ćiće skraćeno ga zovu Ćići.

Tkanine koje ručno tkaju Majanke nemaju premca po raznovrsnosti boja.

Kada se s obližnjih brda četvrtkom i nedeljom spuste u grad na pijacu, najbogatiju u Centralnoj Americi, onda je to za posetioca iz daleka, kao što je bio ovaj autor, praznik za oči.

Ne samo zbog odeće koju nose, nego i onoga što prodaju.

Pored tkanina, na tezgama su i šarene replike ratničkih i kultnih maski starih Maja, glinene skulpture ratnika i drvene figurine svetaca, lutke i još puno toga.

Zelena pijaca je kao skinuta sa Brojgelovih slika, samo još slikovitija.

Crkvu San Tomas u Ćićikastenangu dele i katolički i tradicionalni vernici.

Ona je podignuta na temeljima starog majanskog hrama, preko čijih sačuvanih stepenica se ulazi u crkvu.

Na stepenicama se prodaje cveće, a majanski sveštenici izvode svoje rituale paljenjem mirišljavih štapića i sveća.

U skromnoj unutrašnjosti crkve, gore raznobojne sveće – crvene za ljubav, žute za dobru žetvu, bele za zdravlje. Maje sklonost ka simbolici boja iskazuju i na obližnjem groblju, na kome su grobnice obojene u žive boje: žute za starije, bele za očeve, tirkizne za majke… A od groblja do centra vodi ulica znamenitog imena – Prva avenida… i poslednja.