Molitva na tromeđi

p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 120%; } Ovaj srednjovekovni manastir za koji se ne zna tačno kad je nastao, osim što je izvesno da je to bilo pre dolaska Turaka 1465, nalazi se na obodu velikog gradskog parka. Ipak deluje izolovano od naselja na tromeđi današnje Srbije, BiH i Crne Gore, čiji koreni sežu do ilirskih vremena kad počinje i rad okolnih rudnika Šuplja stena i Kozice.

Posle Ilira i Rimljana u ove krajeve stigli su Sloveni. Oni su svoje naselje nazvali Breznik po Breznici, jednoj od tri rečice na kojima leže Pljevlja. Taj naziv pominje u 10. veku i vizantijski car Konstantin Porfirogenit. Ovaj kraj je do konačnog pada Srpskog carstva 1371. bio u sastavu srpske srednjovekovne države. Posle smrti cara Dušana njim su upravljali: Nikola Altomanović, Sandalj Hranić i Stjepan Vukčić Kosača, čija se tvrđava Kukanj nalazi na obali Ćehotine nedaleko od Pljevalja. Manastirski letopis beleži da je 1462. u bici kod Breznika Stjepana Kosaču pobedio, uz tursku pomoć, njegov poturčeni sin Vladislav. Naziv Pljevlja prvi put se pominje 1430. u trgovačkim ugovorima lokalnih i dubrovačkih trgovaca. Veruje se da ovo ime potiče od pleve na nekadašnjim manastirskim posedima Svete Trojice, Mileševe i manastira Svetog Nikole u Banji kod Priboja, koja su se ovde graničila.

Prvobitnu crkvi Svete Trojice obnovio je 1537. jeromonah Visarion sa bratom Savom i sinom episkopom Nikiforom. Priprata je dozidana 1592. i odmah oslikana. NJeni ktitori su monah Georgije, njegov sin Ananije i bratanac spahija Vojin. Naos i oltar živopisani su tri godine kasnije. Celu crkvu oslikao je pop Strahinja iz Budimlja, čiji je radio i pripratu manastira Piva. NJegov rad u naosu zbog lepote, očuvanosti boja, programa i retkih predstava, poput Judinog poljupca, „plate“ od 30 srebrnjaka i samoubistva, ima izuzetnu umetničku vrednost. Ktitorska kompozicija u prvoj priprati ima i faktografski značaj, jer se na njoj prikazuje i niže srpsko plemstvo.

S kraja 16. veka je i podzemna manastirska crkva Svetog Arhangela Mihaila koju je verovatno oslikao isti majstor. Ona se trenutno obnavlja. Ikonostas u glavnoj crkvi je delo popa Simeona Lazovića iz Bijelog Polja. Nastao je između 1806. i 1807. godine. U Svetoj Trojici u 16. i 17. veku radila je čuvena prepisivačka škola. Teške dane tokom narednih stoleća manastir je preživeo zahvaljujući pomoći iz Sarajeva i Rusije. Drugu pripratu glavna crkva dobila je posle požara 1859, kad je i manastir obnovljen. Prvo crkveno zvono u Svetu Trojicu stiglo je 1887, a današnja zvonara podignuta je 1903. godine. Manastirski konaci iz 1859. obnovljeni su pre 12 godina, kad su nekadašnje monaške kelije pretvorene u sobe za putnike-poklonike, koji rado dolaze u ovu svetinju u kojoj je prva slova učio i potonji patrijarh srpski Varnava (Rosić).