Gangula i mit o Titu

On je dodao da Kuća cveća treba da postane “muzej srpske istorije” i da tu počivaju ljudi poput Stepe Stepanovića, Živojina Mišića, Radomira Putnika. Takođe se požalio da mu “Titovi Jugosloveni skoče na glavu” kada pomene vođu četničkog pokreta Dragoljuba Mihailovića dodavši da je napravljen mit o Titu “koji je bo austrougarski kaplar i kao takav pucao po nama”.

Podsećanja radi, Šapić je u februaru izjavio da je “srećan što simbol Beograda nije fontana koja se nalazila na Trgu Marksa i Engelsa” kao i “da ima averziju prema svemu što ima veze sa komunizmom i boljševizmom”.

Averzije Aleksandra Šapića su njegov lični problem i nemaju bilo kakav značaj za javnost.

Međutim, tvrdnja da je Tito “pucao po nama” predstavlja najobičniju klevetu.

Naime, Tito je mobilisan u Austro-Ugarsku vojsku a 1914. je bio uhapšen i zatvoren u Petrovaradinskoj tvrđavi zbog izražavanja antiratnih stavova.

Takođe, Šapić svojom izjavom vređa veliki broj Srba sa prostora tadašnje Austro-Ugarske koji su bili mobilisani i, poput Tita, prinuđeni da se zajedno sa pripadnicima drugih južnoslovenskih naroda koji su živeli na području te imperije bore protiv svoje srpske i crnogorske braće.

Šapić očito ne poznaje istoriju, jer da je drugačije, znao bi da je Tito bio na čelu jedinog antifašističkog pokreta otpora u Jugoslaviji tokom Drugog svetskog rata, odnosno da je bio vrhovni komandant Narodnooslobodilačke vojske koja je porazila naci-fašističkog okupatora.

Shodno tome, apsolutno je netačno ali i smešno tvrditi da se Tito, nije borio za slobodu srpskog naroda i da ne zaslužuje da bude sahranjen u Kući cveća.

Bez obzira koliko Šapić obožava Dražu Mihailovića to ne menja činjenicu da je četnički vođa bio kvisling i ratni zločinac te da ga se zbog njegove kolaboracije odrekla i kraljevska vlada u izbeglištvu u Londonu.

Da nije bilo socijalističkog pristupa sportu vaterpolo na ovim prostorima, kojim se Šapić bavio, ne bi postizao vrhunske rezultate a činjenica je da su oni sada, u promenjenom društvenom uređenju, znatno slabiji od onih koje su ostvarili igrači ponikli u vreme postojanja SFR Jugoslavije.

Jedan od njih je i Aleksandar Šapić koji je vaterpolo počeo da trenira 1984. godine.

Nema dileme da je Šapićev napad na Tita i komunizam pokušaj da se skrene pažnja javnosti sa nagomilanih socijalnih problema pred kojima je vlast, čiji je deo, potpuno nemoćna.

Takođe, Šapićeva tirada je istovremeno i pokušaj da se sakrije da je za socijalne probleme u zemlji kriva upravo vlast zbog servilnog odnosa prema interesima krupnog kapitala koji stiče enormne profite dok radnička klasa siromaši.

Aleksandar Šapić ima pravo na svoj jeftini antikomunizam ali to ne menja činjenicu da Srbija spada u red zemalja sa najnižim primanjima, najvećom stopom nezaposlenosti i rapidnim rastom kriminalnih aktivnosti.