Raščovečenje

Reč možda nije valjana, možda bi bilo pravilnije napraviti izuzetak od jednačenja po zvučnosti, pa da glasi rasčovečenje ili razčovečenje, i o tome se može raspravljati.

Jezik, svi to znamo i osećamo, mnogo govori i sam po sebi. Pogledajmo samo kovanicu “Čacilend”, skovana je od nepravilne srpske reči, sa dva tipično srpska slova, ali i jedne engleske, i to ni manje, ni više nego koja označava zemlju. Dakle, ne Ćacićevo na primer, nego baš u podvojenom duhu, pola nešto uzeto iz našeg tradicionalnog obrasca, pola nešto nakalemljeno iz globalističkog, a spoj naopak do nakaznosti.

Raščovečenje je u punom kapacitetu stupilo u našu politiku, ili se otkrilo, zapravo tokom izborne kampanje 2016. Bili su to izbori uoči početka gradnje Beograda na vodi, tog dela prestonice koji prostorno prikazuje promenjenost naše Srbiije.

Uzgred, prolazeći kroz tu maketu novog srpskog društva u prirodnoj veličini, utisak je da je projektovana za buduću podelu na malu vlasničku vladajuću klasu i na ropski joj podređenu, svu ostalu radničku, bez ikakvog srednjeg sloja između. Kroz deset ili 15 godina, Beograd na vodi će možda biti puko radničko naselje 21. veka, sa stanovima kao u košnici, bez slobodnog prostora, bez škola, vrtića i ambulanti, i možda sa stanovništvom spremnim na male gradske ratove, kao u sadašnjim evropskim kvartovima sa doseljenicima.

Dakle, raščovečenje nas je preplavilo, tokom kampanje 2016. kada je Vučićev vrh režima i vladajuća partija, uspostavila potpunu kontrolu nad Srbijom, zadobivši i zaokruživši vlast u gotovo svim opštinama i u Vojvodini, kada je njen premijer Bojan Pajtić, mirno predao vlast.
Bili su to izbori i kada su Saša Radulović i Boško Obradović prebrojavali glasove po džakovima, a opozicioni lideri zajednički stajali pred novinarima ispred Male skupštine, kod spomenika ruskom caru Romanovu.

Raščovečenje je međutim, stupalo kroz medije i kroz nadležne institucije, odnosno policiju, u slučaju ubistva pevačice Jelene Marjanović na nasipu u Borči. Sasvim neljudski je bio način na koji su srpska štampa i srpski internet pratili istragu o nasilnoj smrti te mlade žene. Klasične države više nije bilo, da to spreči, jer je odumrla, kako su komunisti zagovarali, samo ne u njihovu korist.

I zato je skoro deset godina kasnije, nužna posledica raščovečenja, da podno stepenica naše Skupštine, jedna majka, Dijana Hrka, koja je izgubila sina, vodi glavnu političku bitku.

Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.