Spiritualna polifonija

Otvaranje jubilarnog 35. Beogradskog džez festivala u Velikoj sali Doma omladine Beograda, proteklo je u znaku susreta aktuelnog novog međunarodnog projekta mladih muzičara – Nikolov-Ivanović Undecteta i njihovog specijalnog gosta, flautiste Mažik Malika – sa doajenom francuske džez scene, kontrabasistom i kompozitorom Anrijem Teksjeom, ovde pak sa svojim bendom i aktuelnim ostvarenjem „Sand Woman“.

Veoma mnogo francuskog zvuka za sam start svečanog ovogodišnjeg BDŽF izdanja prijalo je i te kako okupljenoj publici, a našu pažnju vodilo od raspoložene mladićke Undectet družine i njihovih bujica zvučnih ideja do jedne meditativnosti višeg reda, koju je na scenu doneo iskusni umetnik Teksje, zajedno sa svojim prefinjenim emocijama i raskošnim dahovima evropskih prostranstava, kroz nestvarne tonske slike.

Nikolov-Ivanović Undectet okuplja probrane mlade muzičare visokog potencijala iz Srbije, Francuske, Holandije i Bugarske, dajući im čarobnu slobodu da prikažu svoje sviračke ličnosti i moderan senzibilitet džeza u ambijentu koji sami kreiraju u trenutku, i to na način na koji ga oni doživljavaju, izvode, stvaraju.

Rezultat je košnica radoznalih misli, demonstriranje zavidnih interpretativnih moći, te istraživanje bar nekoliko različitih ravni u kojima se osećaju podstaknuto da započnu izgradnju svog autentičnog stvaralačkog glasa. Plus nezaboravni zvuk flaute Mažik Malika i njegove u isti mah sakralne i divljačne glasovne mantre.

Bićemo srećni da pratimo uspon ovog darovitog ansambla u narednim vremenima.

Anri Teksje, međutim, odmah zatim u potpunosti zaokuplja naše slušalačko biće svojom uvodnom inkantacijom na kontrabasu.

Teksje kao da njome priziva sva božanstva neuhvatljive lepote u džezu, izumevajući nekim originalnim ličnim životnim i profesionalnim hodočašćem sasvim neobjašnjive intenzitete živih, pokretnih boja. NJegov delikatni bend potcrtava ove magijske moći majstora Teksjea, njihov ukupan zvuk – nikada agresivan, ali zato bespogovorno zavodljiv sve vreme – vozi nas kroz zamamne slike gradova i psihodelične prizore pune blagosti.

U njih momentalno poniremo, odjednom nematerijalni u svom obličju: od nas preostaju još samo naše duše kao Teksjeovi sledbenici. Spiritualna polifonija mekih obrisa, ali čelične autorske i izvođačke volje, plutajuća simfonija u kojoj su rock i blues odbljesci samo nakit na raskošnoj tkanini dugih i snažno mudrih Teksjeovih džez filozofema, privlače nas sebi svim milosrđem sveta.

Nezaboravno duhovno iskustvo.