Mjera za arhitekturu

Otuda potreba Društva arhitekata Dubrovnika za izdavanjem stručnog glasila u kojem bi više bile zastupljene teme o graditeljskom nasleđu, ali i aktuelnoj arhitektonskoj praksi Dubrovnika i okoline, što je letos rezultovalo pojavljivanjem prvog broja časopisa Mjera. Broj je posvećen nasleđu.

Uredništvo koje čine arhitekte Divna Antičević, Božo Benić i Romano Duić, koncipiralo je sadržaj obuhvatajući različite aspekte vezane za temu baštine.

U tekstu Crtica o zaboravljenom arhitektu, Romano Duić govori o projektantu Slavomiru Beniću (1917-1992).

Ovaj stvaralac, koji je diplomu stekao na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu, bio je ponesen razmišljanjem da očisti degradirajuće prostorne slojeve francuskog i austrijskog prisustva u Dubrovniku.

Koristeći se složenicom baština bez baštinika, koju je pre više od pola veka upotrebio Milan Prelog, Božo Benić piše o lošem stanju graditeljskog nasleđa Dubrovnika i njegove okoline. Posebno je skrenuta pažnja na zapuštenost arhitekture modernizma, budući da se ona još uvek nedovoljno percipira kao nasleđe.

Kao primere nebrige šire zajednice za stanje objekata u dubrovačkoj regiji, Benić izdvaja primere hotela Pelegrin u Kuparima (delo arh. Davida Fincija) i Grand na Lopudu (arh. Nikola Dobrović).

O ulozi nasleđa turističkih sklopova u urbanoj revitalizaciji, govori tekst Nataše Ivanišević i Krunoslava Šmita. Arhitektonsko obeležje građevina i urbanistički aspekt ukupne prostorne realizacije, razmotren je kroz primere hotela Kroacija u Cavtatu (1973, projekat beogradskog arh. Slobodana Milićevića) i Belvedere u Dubrovniku (1983/84).

U nastavku broja, objavljen je intervju sa autorima projekta Motel Trogir, u kome je poseban naglasak stavljen na zaštitu jadranskih motela arh. Ivana Vitića, ali i arhitektonskih vrednosti srednjodalmatinskog modernizma druge polovine 20. veka.

U tekstu Dva ostvarenja moderne na hrvatskom jugu, Zrinka Barišić Marenić piše o zgradama Doma zdravlja u Dubrovniku (1938, projektovao arh. Bela Auer) i Doma zdravlja sa stacionarom u Pločama (1952/55, arh. Zoja Dumengjić).

Istoričar umetnosti i konzervator Josip Belamarić, govori o onome što čini identitet specifične dubrovačke baštine, ali i pitanjima u kom je ona danas stanju i u kojoj se meri koristi u sadašnjem razvoju.

U vezi sa istorijom dubrovačkog urbanizma, Antun Baće piše o regulacionom planu Lapada koji je 1926. uradio nemački arhitekta i urbanista Verner Šurman (1887-1974).

Maja Nodari govori o poluostrvu Lapad, danas sastavnom delu Dubrovnika, koje je bilo inspirativno za projektante novijeg doba (vila Jakšić arh. Drage Galića, vila Elita arh. Jože Plečnika i dr).

U tekstu Suživot starog i novog, Rujana Bergam Marković i Aleksandar Marković pišu o rekonstrukciji i konstrukcijskoj sanaciji Franjevačkog samostana na Lopudu. Stjepo Butijer govori o ulozi kulturnih dobara Konavla u razvoju ruralnog turizma.

U časopisu je objavljen i intervju sa Lanom Stojanović, multimedijalnom umetnicom koja se u svojim radovima često bavi arhitekturom i prostornim manipulacijama.

U narednom tekstu, Marin Ivanović piše o izložbi turskog fotografa Ahmeta Ertuga održanoj u Umjetničkoj galeriji Dubrovnik, od 14. decembra 2017. do 11. marta 2018. godine. Postavku je činilo dvadeset snimaka velikog formata, koji prikazuju impozantne prostore renesansnih i baroknih pozorišta, biblioteka, aristokratskih vila, crkava i samostana koje je Ertug zabeležio tokom boravka u Italiji i Dubrovniku.

Članak Maria Kopića Hestijska i hermetička arhitektura, posvećen je pomenu na delo rimske profesorke arhitekture Paole Kopole Pinjateli i njene zanimljive teze o dva pola stanovanja koji su se javili još u antici. Na kraju broja data je hronologija aktivnosti Društva arhitekata Dubrovnik, u periodu od novembra 2016. do februara 2019. godine.