In Memoriam Pavluško Imširović (1948-2014)

Rođen je 14. oktobra 1948. godine, u muslimansko-srpskoj, partizanskoj i komunističkoj porodici.

Srednju saobraćajnu školu završio u Tuzli, u kojoj je stekao epitet „đačkog bundžije“.

U Beograd je došao 1967. godine, upisao Saobraćajni fakultet i odmah se uključio u nastajući studentski pokret. Zbog političkog angažmana – posle druge godine studija – sprečeno mu je iz formalnih razloga, a faktički zabranjeno, studiranje, pa je sredinom 70-ih vanredno zavšio Višu saobraćajnu školu u Zagrebu.

Sa Milanom Nikolićem i Jelkom Kljajić, kasnije Imširović, 1972. je osuđen za formiranje Inicijative za proletersku partiju – on i Milan su 'dobili' po dve godine zatvora, a Jelka godinu i po.

Jedan je od osnivača Otvorenog/Slobodnog univerziteta 1976. godine, jedine organizovane disidentske grupe u SFRJ. Pripadao je „radničkoj liniji“ u disidentskom pokretu.

Zajedno sa još sedmoro drugova i drugarica, zbog podrške poljskom sindikatu „Solidarnošć“ na Trgu Marksa i Engelsa, 1982. uhapšen je i osuđen na dva meseca zatvora. Još osmoro drugova i drugarica, koji su protestovali na istom trgu zbog ovog hapšenja i suđenja, „zaradilo“ je mesec dana zatvora.

Helsinški odbor za ljudska prava u Jugoslaviji (sa centrima u Beogradu, Zagrebu i Ljubljani), dakle ne ovaj aktuelni HOLjPS, osnovan je krajem 1986. godine. Pavluško je bio jedan od agilnijih članova.

Bio je 1988. i među pokretačima i osnivačima u SFRJ prvog 'privatnog' lista, novosadske „Samouprave“.

U vreme rađanja višepartijskog sistema u Jugoslaviji, Pavluško je sa osnivačima UJDI-ja, prve nezavisne političke organizacije u SFRJ. Napustio ga je kada se na čudnovat način UJDI pretvorio u partiju i prijavio za „prve slobodne izbore“ u Srbiji.

Učestvovao i u osnivanju Socijalnodemokratskog saveza Jugoslavije (decembar 1989 – mart 1990), jedine političke partije koja je imala organizacije u svim yu-republikama i pokrajinama. SDSJ se „ugasio“ sa završetkom yu-ratova i konačnim raspodom Jugoslavije.

Za raspada Jugoslavije i yu-ratova bio je aktivista antiratnog, antinacionalističkog i mirovnog pokreta.

Među osnivačima je i UGS „Nezavisnost“ (1991), jedan je od autora prvog Programa i Statuta ovog sindikata. Iz „Nezavisnosti“ je izašao sredinom 90-ih, kada je shvatio da Branislav Čanak od sindikata pravi parapolitičku organizaciju.

Sve vreme svog aktivnog političkog ćivota, Pavluško je bio član, a poslednjih godina i u rukovodstvu, Četvrte internacionale, lambertističkog dela, i osnivač nekoliko ilegalnih trockističkih grupa u Jugoslaviji.

„Crvena nit“ političkog angažmana Pavluška Imširovića, kao i angažmana još mnogo nas unutar disidentske i opozicione scene Jugoslavije, nije bila puko liberalističko zalaganje za slobodu štampe, kritičkog mišljenja i političkog (i sindikalnog) organizovanja, osvajanje ovih sloboda bio je samo uslov za ostvarenje Pavluškovog i našeg cilja! I Pavluško, i mi smo se javno – koristeći i legalna, i ilegalna sredstva – borili za radničku vlast i neposrednu demokratiju, demokratiju radničkih saveta, dakle za socijalizam i samoupravljanje, a protiv staljinizma (uključujući i titoizam) i tzv. socijalističke demokratije, ali i protiv kapitalizma i buržoazije i njene tzv. liberalne demokratije.

U ovoj borbi, Pavluško Imširović je među nama bio najposvećeniji! On je uvek, skromno, odgovarao: „Ja sam samo u pravu i uporan“!

Mi – prijatelji i prijateljice, drugovi i drugarice, saborci… – možemo biti ponosni što smo se zajedno borili, a kćer Ana i sin Dragan što su njegova deca!