Dijagnostičke metode kod upale pluća

Neinvazivne dijagnostičke metode obuhvataju radiološke i mikrobiološke preglede, serološke metode, hematološke analize (sedimentacija, kompletna krvna slika sa diferencijalnom krvnom slikom), nivo C reaktivnog proteina (CRP) i fibrinogena, osnove biohemijske analize (bubrežni,jetreni parametri, šećer u krvi, elektroliti), hemokulturu, puls oksimetriju, plućnu funkciju i gasnu analizu.

Klinički uzorak koji se šalje na bakterijsko ispitivanje u dokazivanju etiološkog uzročnika pneumonija može biti: sputum, krv, pleuralna tečnost, transorakalni aspirat, bronolavat, tkivo itd, ali je u mikrobiološkoj dijagnostici pneumonija, sputum najčešće klinički uzorak. Identifikacija uzročnika je od posebne važnosti, jer je tačno utvrđena etiologija osnova adekvatne antimikrobne terapije i efikasnog lečenja. Kako je većrečeno, smatra se da je 80 odsto pneumonija izazvano bakterijama, a Streptococcus pneumoniae je najčešći uzročnik bakterijskih pneumonija.

Invazivni dijagnostički postupci koji se sprovode kod pneumonija u bolničkim uslovima imaju za cilj odbijanje materijala za bakteriološku ali i patohistološku analizu.

Prema kliničkim karakteristikama, fizikalnom nalazu i radiološkim promenama, pneumonije mogu da podsećaju na akutni bronhitis, atelektazu, apsces, plućnu emboliju, neoplazmu, tuberkulozu, srčanu slabost i dr. što ima značaja u diferencijalnoj dijagnozi.

Komplikacije pneumonija mogu biti plućne i vanplućne. Plućne komplikacije su: apsces pluća, pleuralni izliv (parapneumonični), empijem, hidropneumotoraks. Vanplućne komplikacije su: sepsa, endokarditis, miokarditis, perikarditis, meningitis ili meningoencefalitis, apsces mozga, nefritis, hepatitis, artritis.

Osnovna pitanja koja se postavljaju kod pneumonija su:

1) Gde lečiti: ambulantno, hospitalno, u jedinici intenzivne nege

2) Kako lečiti: da li primeniti antibiotik, koji antibiotik, kako proceniti odgovor na antibiotik i koja ispitivanja sprovesti ako nema pozitivnog odgovora?

Procena težine pneumonije bitna je za donošenje odluke o mestu lečenja (ambulantno, hospitalno, u jedinici intenzivne nege) a ova klinička odluka utiče na pravac i intenzitet dijagnostike i terapije, a samim tim i na finansijske troškove. Određivanjem najznačajnijih faktora rizika za ishod pneumonija, dobija se objektivna procena kliničkog stanja pacijenta, kao i preciznija prognoza toka i ishoda oboljenja. Poslednjih desetak godina, mnogobrojne studije su imale za cilj da identifikuju prognostičke faktore rizika i razviju prognostičke bodovne, numeričke, skor-sisteme tj. prediktivne modele za ishod pneumonija, a radi utvrđivanja rizika smrtnosti kod pneumonija, koji se danas uspešno koriste u kliničkoj praksi.

Terapije pneumonija su antimikrobna, empirijska – po postavljanju dijagnoze – odmah, etiološka – prema izolovanom uzročniku – kasnije u toku lečenja (možda), a dodatne mere podrazumevaju rehidrataciju, oksigenoterapija, simptomatike i dr.

Nastavlja se