Iz pesme „Preteča“ Kolje Mićevića

Otišao je Jedinstveni Kolja i ostavio malo koju kućnu biblioteku na ovim prostorima bez bar i jedne knjige koju je on uredio, preveo, prepevao, napisao…

Onaj za koga je njegov sugrađanin Ranko Risojević rekao da bi se „cijeli njegov poetski poduhvat mogao nazvati Rimarij“, napustio nas je u utorak, 17. novembra, 2020. godine u svojoj rodnoj Banjaluci.

Preminuo je Kolja Mićević, pesnik, prevodilac, muzikolog, esejista.

Povodom ove tužne vesti oglašavaju se brojni pisci, institucije iz celog regiona, a na društvenim mrežama ljudi objavljuju svoja sećanja na ovog izuzetnog stvaraoca koji je ostavio neizbrisiv trag i u našoj kulturi, ali i u francuskoj i mnogim drugim evropskim kulturama.

Saopštenje povodom njegove smrti objavilo je i Srpsko književno društvo koje je imalo čestu i čvrstu saradnju sa čovekom koji je svoj život posvetio jeziku, stihovima, muzici na jedan, malo je reći, poseban način.

Rođen je 1941. u Banjaluci, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju.

Završio je studije Opšte književnosti u Beogradu. Živeo je i radio kao samostalni umetnik u Banjaluci, Beogradu i Parizu.

Kao plodotvoran stvaralac, ostavio je bogat, raznovrstan i veoma značajan opus.

Prevodio je poeziju, uglavnom s francuskog, povremeno i sa drugih jezika, slovenačkog (France Prešern), engleskog (Edgar A. Po Celokupne pesme na srpski, devet verzija „Gavrana“ na francuski), španskog (Federiko G. Lorka), italijanskog (Dante Aligijeri Komedija i Vita nova…).

Preveo i objavio sve velike i minorne francuske pesnike u osam antologija i tridesetak knjiga od Trubadura do Stefana Malarmea i Pola Valerija: prevode Trubadura, Fransoa Vijona, Šarla Orleanskog, Morisa Seva, Žana de La Fontena, Viktora Igoa, Žerara de Nervala, Stefana Malarmea, Žila Laforga, Pola Valerija, Gijoma Apolinera…

Sa srpskog na francuski je preveo: Antologiju poezije jugoslovenskih pesnika, Les saluts slaves, od 1800. do 1900. Danteovu Komediju preveo je sa italijanskog na francuski. Objavio je knjige iz muzikologije: „Svete, laku noć!“, „Mocart susreće Skarlatija“, „Mocart, Zločin Marije Terezije“, „Lirska istorija muzike“, „Od Pitagore do Baha“, „Lirska istorija muzike I-IV“, „Džepna istorija muzike“, „Od Orfeja do Ljubice Marić“, „Muzički roman, I-V“…

Objavio zbirke pesama na srpskom (Stopa Sna, Stanje Nikoga, Klavirint, Vinovnik, Erosin Melos…) i francuskom (L’Hommealarme, Lelitd fait, Monsieurle Serpent…), kao i oglede iz prevodilaštva (Konstante i previdi, Afrička legenda, PRIM. PREV.).

Dobitnik je mnogih značajnih domaćih i međunarodnih književnih i prevodilačkih priznanja među kojima i nagrade: Miloš N. Đurić,1972, za prevođenje, Nagrade beogradskih klokotrista za zbirku Štrik i Šija, Nagrada Stanislav Vinaver, Sreten Marić, Miroslav Antić, Kočićeve nagrade, Vukove nagrade, Zlatnog beočuga Kulturno-prosvetne zajednice Beograda, i Zlatne medalje Francuske akademije,1989. za širenje francuske kulture i jezika.

Bio je član Srpskog književnog društva i Udruženja književnika Republike Srpske, i počasni građanin Banjaluke.

U Srpskom književnom društvu održano je više književnih večeri, posvećenih stvaralaštvu Kolje Mićevića. Knjižarnica Zlatno runo poslednjih sedam godina sarađivala je sa njim i bila izdavač jedanaest njegovih dela.

Podsećamo čitaoce, ovim povodom, da se Kolja Mićević svojevremeno, u ključnom trenutku u skorašnjoj istoriji SFRJ, 1989. godine, pridružio inicijativi četiri beogradska književnika (Vidosav Stevanović, Filip David, Mirko Kovač i Živojin Pavlović) osnivanju udruženja „Nezavisni pisci Jugoslavije“ čijoj je osnivačkoj skupštini u Sarajevu, 20. decembra te godine, i prisustvovao.

Bio je među piscima koji su podigli svoj glas protiv nabujalog nacionalizma, koji su predosetili zlo koje se nadvilo nad Balkanom.

Dao je, među malobrojnima, tada i svoj tekst za Almanah Nezavisnih pisaca Jugoslavije koji nikada nije ugledao svetlost dana jer se obistinilo, nažalost, sve ono na šta je i nekolicina pisaca tada upozoravala.