Bešir Ljušković pomera granice. Afirmisani pesnik, aforističar i pripovedač, u povlašćenom žanru objavio je biografsko-memoarsko izdanje Pupčanik (Udruženje književnika Srbije, 2020), iznova i po ko zna koji put dokazujući da je mudrost ćerka iskustva.
Dvodelni narativ, u prvoj polovini, Kap kiše, nameće onu vrstu šarma koja šmekerski i šeretski pravi otklon od sladunjave sentimentalnosti.
Vedro i živahno, posvećen vremeplovu, Ljušković pamti uglavnom srećne dane, ali je prošlost u duru i molu, više verovao u vetar u leđa, nego u kamen spoticanja.
„Mislim da toplina koja izbija iz ovog rukopisa odgovara duši i temperamentu autora. Našavši se na čistini, na početku rukopisa koji je morao početi detinjstvom, Bešir je već bio svoj na svome, na već pređenom putu priča o detinjstvu. Tako se prepustio uspomenama, životom utvrđenim istinama“, kaže Milovan Vitezović u pogovoru.
Tamo gde se data reč smatrala ugovorom, bilo je ponajmanje dezerta, ali iz njegovog pamćenja gotovo niko nije dezertirao.
Naročito, u drugom delu posvećenom susretima prve vrste.
Naslov I više od kapi kiše, asocira na druženja sa legendama iz crno-belog tabora, kad su zajednički ljubimci bili Miloš Milutinović, Stjepan Bobek, Mustafa Hasanagić, Vladica Kovačević, Admir Smajić, Radomir Antić, Bajro Župić.
Ali, očiglednoj radosti stvaranja, krunisanoj biografsko-memoarskim izdanjem, ne samo po motivima, nego i po razmeni iskustava, dragocen doprinos su dali Marko Vešović, Ćamil Sijarić, Meša Selimović, Ivo Andrić, Dobrica Ćosić, Dragomir Brajković, Petar Džadžić, Momo Kapor, Milovan Vitezović, Milisav Savić, Faruk Dizdarević, Petar Arbutina i Ismet Rebronja.
„Bešir Ljušković piše u najboljoj tradiciji zemljaka Ćamila Sijarića, Miodraga Bulatovića i Rista Ratkovića. U svojoj najnovijoj knjizi Pupčanik, on se vraća pričama o odrastanju u patrijarhalnom svetu u surovom podneblju, izloženom ratnim vetrometinama, siromaštvu i mukotrpnom preživljavanju. No, i takvo detinjstvo se Ljuškoviću, sa današnje distance, čini kao prelepa bajka. Porodica je sa majkom i ocem, kao osnovnim stubovima, toplo i sigurno sklonište, koje dečaka-naratora čuva od ljudskog zla i svakojakih prirodnih katastrofa. Celokupno Ljuškovićevo stvaralaštvo je u stvari nadahnuta pohvala porodici i bihorskim i limskim predelima“, navodi u recenziji Milisav Savić.
Da se ne zaboravi.
U susret boljem sutra i iščekivanju da danas što pre prođe, Ljušković je 15. knjigom Pupčanik najzad svoj na svome.
Bar što se tiče prošlosti, u kojoj je od malih nogu naučio, samo onaj ko je nekad bio dobar unuk, može da bude dobar deda.
Znaju to najbolje istomišljenici univerzitetskog profesora i jednog od najboljih tumača polimskog života, u kome sudbina daje rođake, a sami biramo prijatelje.
Prema izboru, koji Ljuškoviću biografija memoarskog tipa znači.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
